الحکایه و التمثیل
یکی پرسید از آن شوریده ایام
که تو چه دوست داری گفت دشنام
که هر چیزی که دیگر می دهندم
بجز دشنام منت می نهندم
چرا چندین تو اندر بند خلقی
بدان ماند که حاجتمند خلقی
که گرناگاه سیمی برتو بشکست
نگیرد کس بیک جو زر ترا دست
اگر از جوع گردی نیم مرده
برای تکیه کردن نیم گرده
اگر روزی بباشی بهر دو، نان
ترا از پای بنشانند دونان
ببین تا از کرم پروردگارت
نشاند اندر نمازی چند بارت
ترا چون چشم برجانست و جانان
دلت را کی سر جانست و جانان
چونان از خوان ستانی خوان بود شوم
که بی شک خوان بیش از نان بود شوم
چه گردی گرد خوان و شاه چندین
که مشتی عاجزند و خوار و مسکین