حکایت امیرالمؤمنین علی با مور
علی می رفت روزی گرمگاهی
رسید آسیب او بر مور راهی
مگر آن مور می زد پا و دستی
ز عجزش در علی آمد شکستی
بترسید و بغایت مضطرب شد
چنان شیری ز موری منقلب شد
بسی بگریست و حیلت کرد بسیار
که تا آن مور باز آمد برفتار
شبانگه مصطفی را دید در خواب
بدو گفت ای علی در راه مشتاب
که دو روز از پی یک مور دائم
ز تو بود آسمانها پر ملائم
نباشی از سلوک خویش آگاه
که موری را کنی آزرده در راه
چنان موری که معنی دار بودست
همه ذکر خدایش کار بودست
علی را لرزه بر اندام افتاد
ز موری شیر حق در دام افتاد
پیمبر گفت خوش باش و مکن شور
که نزد حق شفیعت شد همان مور
که یارب قصد حیدر در میان نیست
اگر خصمی بمن بود این زمان نیست
جوانمردا بدان کز درد دین بود
که با موری چنان شیری چنین بود
چو حیدر در شجاعت شیر زوری
که دیدی بسته بر فتراک موری
خنک جانی که او از حق خبر داشت
قدم بر امر حق بنهاد و برداشت
تو گر بر جهل مطلق در سلوکی
گدای مطلقی گر از ملوکی
نظر باید فکند آنگه قدم زد
که نتوان بی نظر در راه دم زد
اگر تو بی نظر در ره زنی گام
نگونساریت بار آرد سرانجام
چو بر عمیا روی همچو خران تو
نه ممتازی بعقل از دیگران تو
قدم بشمرده نه گر مرد راهی
که بشمرد است از مه تا بماهی
اگر گامی نهی بی هیچ فرمان
بسی دردت رسد بی هیچ درمان
گر اینجا گام برگیری زمانی
نباید رفت در گورت جهانی
همی هر کس که اینجا یک زمان رفت
همان انگار کانجا صد جهان رفت
اگر چه سیرت اینجا یک دم افتد
ولی آن جایگه صد عالم افتد
و گر امروز گامی مینهی پاک
نباید رفت صد فرسنگ در خاک
دریغا می نبینی سود بسیار
که گر بینی دمی ننشینی از کار
بهر گامی که برگیری تو امروز
ز حضرت تحفه ای یابی دلفروز
چنین سودی چو هر دم می توان کرد
چرا از کاهلی باید زیان کرد