خسرو نامه عطار - خسرونامه

الا ای موی مشکین رنگ آخر

شدم مویی نیم از سنگ آخر

الا ای مشکموی افتاده ام من

چو موی تو بر وی افتاده ام من

منم چون موی تو در چین نشسته

تو در رومی کمر بر موی بسته

چو مویی گر رسم ای دوست با تو

برون آیم چو موی از پوست باتو

چو مویت مشکبار آمد سفر کن

سحر گه بر صبامویی گذر کن

مرا مویی ز حال خود خبرده

ز مویت مژده باد سحر ده

مرا از خود سرمویی کن آگاه

که چون موی توام افتاده در راه

بچشم آمد سر مویی فراقم

چوموی ابرویت، پیوسته طاقم

چو مویم، در غم آن موی مشکین

بمویی در نمیاید ترا این

چو موی از من بپشت افتاده یی باز

مکن این سرکشی چون مویت آغاز

اگر یک موی تو بینم ز سویی

بسر پیش تو باز آیم چو مویی

اگر یک موی بر گویم ز دردم

چو مویی در رباید باد سردم

چو مویی زان بچشمت در نیایم

که در چشم تو مویی مینمایم

چو مویی گشتم و چه جای مویست

که از مویی کمم این را چه رویست

تنم گر چه چو مویی مینماید

ولی با تو بمویی در نیاید

چو مویی شد تن من از نزاری

بمویی می نیابم از تو یاری

بمویی گر ز تو یاریم بودی

چو مویت کی نگونساریم بودی

بمویی دل ده این بی خویشتن را

که قوت باشد از مویی رسن را

اگر باشی بمویی دستگیرم

برون آری چو مویی از خمیرم

چو موی تو بپا افتاده ام پست

سرمویی سزد گر بر نهی دست

منم مویی بکوهی غم گرفتار

چنین مویی نگر زیر چنان بار

چو مویت کی بتو خواهم رسیدن

که مویی کوه نتواند کشیدن

ز باریکی، بمویی نیست زورم

که من مویی میان بسته، چومورم

ره عشق تو باریکست چون موی

چو مویی، من بمویی کرده ام روی

ز تو مویی نخواهم گشت آگاه

چگونه موی بر مویی برد راه

بمویی گر ببندی بندبندم

نیم قادر که مویی بر کشندم

تن من گر نه کم از موی بودی

مرا نیروی مویی روی بودی

چو مویی شد تنم از ناتوانی

ترا زین موی کی باشد نشانی

سرمویی اگر در شانه داری

من آن مویم که داری یا نداری

چو مویی کرده ام بیتو تن از تو

چو موی تو شکن دارم من از تو

چو مویی سرکشی پیوست برمن

فروبندی بمویی دست بر من

چو موی، اینکار را رویی ندارم

که زور بازوی مویی ندارم

بمویی مانم از زاری کنون من

سرمویی زسر کردم برون من

اگر من همچو مویی تن نمایم

چو موی از زیر پیراهن نمایم

چو مویی گر بپیراهن برافتم

ز هر مویی بسر گردن برافتم

چنان زارم که از مویی بصدروی

بهر مویی که دارم کی برم بوی

چو مویی بیتو زار و مستمندم

بتو آویخته چون مو ببندم

دلم مویی نپیچد از بر تو

بمویش میکشم تا بر در تو

چو موی تو دلم را نیست در دست

بمویی می نگردد این دل مست

چو از موییست دل شوریده من

چو مو از سر برون شد دیده من

اگر در بندم آری همچو مویت

چو مویی سر نهم بر خاک کویت

چو مویی گر ببری سر بهیچم

چو مویت سر ز خط تو نپیچم

نپیچم سر زموی تو بسویی

که دل آویختست از تو بمویی

اگر چون موی سرپیچد دل از تو

چو مویش بند آید حاصل از تو

ندارم من چو موی تو سر خویش

که چون موی تو میافتم پس و پیش

اگر چون موی در تابم کنی هیچ

نپیچم سر چو موی از تاب و از پیچ

چو مویت گردراندازی برویم

نیایم بر تو بیرون همچو مویم

چو یک موی توام به از دوعالم

نیارم دید یک مو از سرت کم

چو مویی بر نمیگیری بهیچم

چگونه همچو مویی بر تو پیچم

گرت از من چو مویی سرنگردد

پس از من با تو مویی در نگردد

تو کی باشی چو من چون موی دربند

که با کس نیستت چون موی پیوند

چه گر آیی مرا چون موی بینی

چو موی مژه بر چشمم نشینی

نگردد از تو مویی کم اگر تو

سر مویی کنی بر من گذر تو

چو مویی در سیاهی مانده ام من

ز موی مژه خون افشانده ام من

چو موی مژه سرتیزی کن آخر

بمویی قصد خونریزی کن آخر

همی خواهم من سرگشته چون موی

چو موی مژه با تو روی در روی

گرفته موی تو مست اوفتاده

چو موی مژه لب برهم نهاده

ز دستم تا برفت آن موی چون شست

چو موی مژه بر هم میزنم دست

اگر مویی بود باقی ز عالم

رسیم آخر چو موی مژه باهم

همی بافم هزاران حیله چون موی

مگر مویی ز تو بنمایدم روی

چو مویم گر فرود اری بر خویش

چو مویت بر تو اندازم سر خویش

چو مویی پیش تو بر فرق آیم

میان خون چو مویی غرق آیم

منم چو موی بی آن روی مانده

بسی سرگشته تر از موی مانده

چو مویت دور از روی توام من

بسر گردانی موی توام من

چو مویت تاکی اندر بند چینم

چو موی خویش بنشان بر زمینم

اگر چون موی گرد تو بر آیم

چو موی از شادی آن بر سرآیم

منم مویی شده از عشق رویت

تویی در پایم افگنده چو مویت

چو افگندی مرا چون موی در پای

بیار ان موی تا برخیزم از جای

گرم موی تو دست آویز گردد

چو موی این خسته دل سر تیز گردد

منم یک موی باصد عیش ناخوش

ز هر تو بهر مویی بلاکش

چو مویم بی رخت افتاده در شست

بمانده همچو مویی در هم و پست

تنم بی روی تو مانند مویست

چو مویم بیتو کارم پشت رویست

چو مویی هجرت آرد روی بر من

همی با تیغ خیزد موی بر من

چو از موی دو تای تو جدایم

چو مویت مانده با پشت دوتایم

من چون موی را کس غمخوری نیست

غمم را همچو موی تو سری نیست

سیه بیتو چو مویم عالم از تست

بهر مویی مرا گویی غم از تست

سر موییست جمعیت زرویت

ازان بیتو پریشانم چو مویت

چو موی افتاده ام بر روی پیوست

که می ندهد مرا مویی ز تودست

اگر مویی شود پیراهن تو

ندانم بود مویی بر تن تو

چو مویی چند گردانی بخونم

که چون مویی نمیپرسی که چونم

چو مویی تا دلم بشکافتی تو

چو موی من ز من سر تافتی تو

تن من همچو مویی چند داری

چو مویم تابکی دربند داری

چو مویم کردی و خونم بخوردی

ولیک از جور مویی کم نکردی

چو مویی گشته ام بنمای رویی

ترا کمتر بود این غم بمویی

منم مویی ره عالم گرفته

تویی مویی ز عالم کم گرفته

چو بی موی تو ای سرکش بماندم

چو مویت پای بر آتش بماندم

ز من تا مرگ مویی در میانست

نگه کن در تنم کان موی آنست

اگر چه همچو مویی ناتوانم

چو موی لقمه بر چشمت گرانم

چو موی تو کجا برسر نشینم

که چون مویم نشاندی بر زمینم

مرا گر چه بمویی راه هم نیست

ز بیداد توام یک موی کم نیست

براین بیدل بمویی خواب بستی

چو موی خود وفا بر هم شکستی

وفانیست از تو مویی روی هرگز

زناخن بر نیاید موی هرگز

وفاناید سر مویی ز سر مست

نیاید موی بیرون از کف دست

منم مویی که خون گریم زرشکت

ترا خود ترنشد مویی زاشکت

ز سودا پختن تو موی بردم

سر مویی مکن صفرا که مردم

مکن بر موی صفرا، زین چه خیزد

مکن چون موی ازان صفرا بریزد

شدم مویی مبادا کینت بامن

که مویی در نگیرد اینت با من

چرا گفتی چو مویی هیچ هیچ

چو مویت تاکی آخر پیچ پیچی

چو مویی من نیم با تو بزاری

چو مویی بر زمینم کش بخواری

چومار موی پیچانت ای سبکروح

دلم را کرد از یک موی مجروح

چو مویی گشتم از رنج جراحت

چگونه موی داند رنج و راحت

ز تو قسمم بود مویی وفابوک

که تا دارم چوموی قندزت سوک

اگر یابم بموی قندزت راه

خوشت در برکشم چون موی روباه

اگر چون موی شد روز سپیدم

سر مویی بتو ماندست امیدم

سر من گوی کن ای مشکمویم

که مویت بس بود چوگان گویم

اگر سر در کشم زان موی در چشم

سرمن باز بر چون موی بر چشم

چو هجرت کرد چون مویی نزارم

ز تو بس باد مویی یادگارم

اگر دارم بمویی بیتو رویی

هنوزم چون جنب خشکست مویی

یکی کردم دو مویت زارزویت

که تا با تو یکی گردم چو مویت

چو موی آورده یی با هیچم آخر

چو موی تو بتو بر پیچم آخر

اگر در چاهم و موی تو برماه

بسم مویت رسن ای یوسف چاه

وگر بر ماهی و موی تو برخاک

بست مویی کمندای عیسی پاک

ز مویی نیست گفتن پیش ازین روی

که در تو می نگیرد یکسر موی

چو یک مویم من از صد روی بیتو

چو صفرا میشکافم موی بیتو

ز من تا موی تو چون موی سرتافت

دلم در شرح مویت موی بشکافت

بهر مویی گرم بودی زبانی

نبودی هیچ مویی بی فغانی

بدین هر بیت مویی میشکافم

که درهر بیت مویی می ببافم

چو در باریکی یک تار مویم

سخن باریکتر از موی گویم

سخن میراند از مویی بصدروی

بیا گر می ببینی موی در موی

چو من مویی شدم در نوک خامه

پریشان شد چو مویی خط نامه

زتو چون نیست مویی حصه من

چو موی تو دراز این قصه من

سر مویی امیدم گر نبودی

مرازان سر چو موی این سر نبودی

در امیدت تنم چون موی پیوست

سرمویی فرو نگذارد از دست

میان ما اگر یک موی ماندست

چو موی این کار را صدروی ماندست

گسسته کی شود این موی هرگز

خود این مویی ندارد روی هرگز

میان ماست مویی در میانه

میان تست آن موی ای یگانه

میان ما فلک مویی بسنجد

که گر خود موی گردد در نگنجد

چو مویت هر که او زیر و زبر نیست

ازین سرش سر مویی خبر نیست

ز مویی چند گویم بیش ازین نیز

که از مویی نیاید بیش ازین چیز

بسی گفتم ز موی ایماه اکنون

بسر بردم چو مویت راه اکنون

بسی گفتم ز موی مشکبارت

بیک یک موی، صدصد جان نثارت

در صفت موی