الحکایة والتمثیل
بود ازان اعرابی شوریده رنگ
کرد روزی حلقه کعبه بچنگ
گفت یارب بنده تو برهنه ست
وی عجب برهنگیم نه یک تنه ست
کودکانم نیز عریان آمدند
لاجرم پیوسته گریان آمدند
من ز مردم شرم میدارم بسی
تو نمیداری چه گویم با کسی
چند داری برهنه آخر مرا
جامه ده این زمان فاخر مرا
مردمان چون آن سخن کردند گوش
برزدندش بانگ کای جاهل خموش
از طواف آن قوم چون گشتند باز
مرد اعرابی همی آمد بناز
از قصب دستار و ز خز جامه داشت
گوئیا ملک جهانرا نامه داشت
باز پرسیدند ازو کای بی نوا
این که دادت گفت این که دهد خدا
چون من آن گفتم مرا این داد او
وین فرو بسته درم بگشاد او
آن چه گفتم بود آن ساعت روا
زانکه به دانم من او را از شما