در حزن وفرح می فرماید
حزن واندوهست قوت بندگان
غم شود یار فرح جویندگان
هرکه را نبود به دل اندیشه
عاقبت چند بپااو تیشه
از چه موجودی بیندیش ای پسر
هر کسی دارد غم خویش ای پسر
کرد ایزد مرترا از نیست هست
از برای آنکه باشی حق پرست
تا تو باشی بنده معبود باش
باحیا و باسخا وجود باش
مگذران در خورد و خواب ایام را
زنده دار از ذکر صبح و شام را