نامه اول در صفت آرزومندی و درد جدایی
اگر چرخ فلک باشد حریرم
ستاره سر به سر باشد دبیرم
هوا باشد دوات و شب سیاهی
حروف نامه برگ و ریگ و ماهی
نویسند این دبیران تا به محشر
امید و آرزوی من به دلبر
به جان تو که ننویسند نیمی
مرا جز هجر ننمایند بیمی
مرا خود با فراقت خواب ناید
وگر آید خیالت در رباید
چنان گشتم درین هجران که دشمن
ببخشاید همی چون دوست بر من
به گریه گه گهی دل را کنم خوش
همی آتش کشم گویی به آتش
نشانم گرد هر چیزی به گردی
کنم درمان هر دردی به دردی
من از هجران تو با غم نشسته
تو با بدخواه من خرم نشسته
بگرید چون ببیند دیده من
مهار دوست اندر دست دشمن
تو گویی آتشست این درد دوری
که خود چیزی نسوزد جز صبوری
نیابد خواب در گرما همه کس
در آتش چون شود راحت مرا بس
من آن سروم که هجران تو بر کند
به کام دشمنان از پای بفگند
کنون آن کم تو دیدی سرو بالا
به بستر در فتاده گشته دوتا
همالانم چو مهر دل نمایند
مرا گه گه بپرسیدن درآیند
اگر چه گرد بالینم نشینند
چنانم از نزاری کم نبینند
به طنازی همی گویند هر بار
مگر بیمار ما رفتست به شکار
تنم را آرزومندی چنان کرد
که از دیدار بیننده نهان کرد
به ناله می بدانستند حالم
کنون نتوانم از سستی که نالم
اگر مرگ آید و سالی نشیند
به جان تو که شخص من نبیند
به هجر اندر همین یک سود بینم
که از مرگ ایمنم تا من چنینم
مرا اندوه چون کهسار گشتست
ره صبرم برو دشوار گشتست
مبادا هرگز از دردم رهایی
اگر من صبر دارم در جدایی
شکیبایی در آن دل چون بماند
که جز سوزنده دوزخ را نماند
دلی کاو شد تهی از خون خود نیز
درو آرام چون گیرد دگر چیز
دروغست آنکه جان در تن ز خونست
مرا خون نیست جانم مانده چونست
نگارا تا تو بودی در بر من
تنم چون شاخ بود و گل بر من
سزد گر بی تو می سوزم بر آذر
که خود سوزد همه کس شاخ بی بر
تو تا رفتی برفت از من همه کام
نه دیدارت همی یابم نه آرام
جدا شد کام من تا تو جدایی
نیاید باز تا تو باز نایی
بیاشفتست با من روزگارم
تو گویی با فلک در کار زارم
جهانم بی تو آشفته ست یکسر
چو باشد بی امیر آشفته لشکر
چنان در هجر بر من بگذرد روز
که در صحرا بر آهو بگذرد یوز
اگر گریم بدین تیمار نیکوست
گرستن بر چنین حالی نه آهوست
منم بی یار وز دردم بسی یار
منم بی کار وز عشقم بسی کار
نیابم بی تو کام اینجهانی
همانا کم تو بودی زندگانی
بکشتی در دلم تخم هوایت
کنون آبش ده از جوی وفایت
ببین روی مرا یک بار دیگر
نگر تا در جهان دیدی چنین زر
اگرچه دشمنی با من به کینی
ببخشایی چو روی من ببینی
اگرچه بی وفا و بدسگالی
به درد من تواز من بیش نالی
مرا گویند بیماری و نالان
طبیبی جوی تا سازدت درمان
اگر درمان بیمار از طبیبست
مرا خود درد و آزار از طبیبست
طبیب من خیانت کرد با من
بماند از غدر ا و این درد با من
مرا تا باشد این درد نهانی
ترا جویم که درمانم تو دانی
به دیدار تو باشم آرزومند
ندارم دل به نادیدنت خرسند
نیم از بخت و از دادار نومید
که باز آید مرا تابنده خورشید
اگر خورشید روی تو برآید
شب تیمار و رنج من سرآید
ببخشاید مرا دیرینه دشمن
چه باشدگر ببخشایی تو بر من
چه باشد گر به من رحم آوری تو
که نه از دشمنم دشمنتری تو
گر این نامه بخوانی بازنایی
به بی رحمی دهم بر تو گوایی