شماره ٣٥٤: من ساده پرست و باده نوشم
من ساده پرست و باده نوشم
فرمان بر پیر می فروشم
مستغرق لجه شرابم
مستوجب مژده سروشم
بر گردش ساقی است چشمم
بر پرده مطرب است گوشم
آن جا که پیاله ای، خرابم
و آن جا که ترانه ای، خموشم
من گوش ز بانگ نی شنیدم
من چشم ز جام می نپوشم
هم آتش می بسوخت مغزم
هم ناله نی ببرد هوشم
در کردن توبه سست کیشم
در خوردن باده سخت کوشم
عشرت طلب و نشاط جویم
ساغر به کف و سبو به دوشم
جز پیر مغان نمی شناسم
جز قول بتان نمی نیوشم
از طعن کسی نمی خراشم
وز کرده خود نمی خروشم
تا روز جزا کشد فروغی
کیفیت باده های دوشم