در مدح حضرت رضا علیه السلام
به گردون تیره ابری بامدادان برشد از دریا
جواهر خیز و گوهر ریز و گوهر بیز و گوهر زا
چو چشم اهرمن خیره چو روی زنگیان تیره
شده گفتی همه چیره به مغزش علت سودا
شبه گون چون شب غاسق گرفته چون دل عاشق
به اشک دیده وامق به رنگ طره عذرا
تنش با قیر آلوده دلش از شیر آموده
برون پر سرمه سوده درون پر لؤلؤ لالا
به دل گلشن به تن زندان گهی گریان گهی خندان
چو در بزم طرب رندان ز شور نشوه صهبا
چو دودی بر هوا رفته چو دیوی مست و آشفته
زده بس د ر ناسفته ز مستی خیره بر خارا
و یا در تیره چه بیژن نهفته چهره روشن
و یا روشن گهر بهمن شده در کام اژدرها
لب غنچه رخ لاله برون آورده تبخاله
ز بس باران از آن ژاله به طرف گلشن و صحرا
ز فیض او دمیده گل شمیده طره سنبل
کشیده از طرب بلبل به شاخ سرخ گل آور
عذار گل خراشیده خط ریحان تراشیده
ز بس الماس پاشیده به باغ از ژاله بیضا
ازو اطراف خارستان شده یکسر بهارستان
وزو رشک نگارستان زمین از لاله حمرا
فکنده بر سمن سایه دمن را داده سرمایه
چمن زو غرق پیرایه چو رنگین شاهدی رعنا
ز بیمش مرغ جان پرد ز سهمش زهره ها درد
چو او چون اژدها غرد و یا چون دد کشد آوا
خروشد هردم از گردون که پوشد بر تن هامون
ز سنبل کسوت اکسون ز لاله خلعت دیبا
فشاند بر چمن ژاله دماند از دمن لاله
چنان از دل کشد ناله که سعد از فرقت اسما
کنون از فیض او بستان نماید از گل و ریحان
به رنگ چهره غلمان به بوی طره حورا
چمن از سرو و سیسنبر همال خلخ و کشمر
دمن از لاله و عبهر طراز و تبت و یغما
زبس گلهای گوناگون چمن چون صحف انگلیون
تو گویی فرش سقلاطون صبا گسترده در مرعی
ز بس خوبان فرخ رخ گلستان غیرت خلخ
همه چون نوش در پاسخ همه چون سیم در سیما
ز بس لاله زبس نسرین دمن رنگین چمن مشکین
ز بوی آن ز رنگ این هوا دلکش زمین زیبا
گل از باد وزان لرزان وزان مشک ختن ارزان
بلی نبود شگفت ارزان کساد عنبر سارا
ز فر لاله و سوسن ز نور نور و نسترون
دمن چون وادی ایمن چمن چون سینه سینا
چه در هامون چه در بستان صف اندر صف گل و ریحان
ز یک سو لاله نعمان ز یک سو نرگس شهلا
تو گویی اهل یک کشور برهنه پا برهنه سر
چمان در خشکسال اندر به هامون بهر استسقا
چمن از فر فروردین چنان نازان به دشت چین
که طوس از فر شاه دین برین نه گنبد خضرا
هژبر بیشه امکان نهنگ لجه ایمان
ولی ایزد منان علی عالی اعلا
امام ثامن ضامن حریمش چون حرم آمن
زمین از حزم او ساکن سپهر از عزم او پویا
نهال باغ علیین بهار مرغزار دین
نسیم روضه یاسین شمیم دوحه طاها
سحاب عدل را ژاله ریاض شرع را لاله
خرد پر چهر او واله روان از مهر او شیدا
رخش مهری فروزنده لبش یاقوتی ارزنده
ازان جان خرد زنده ازین نطق سخن گویا
ز جودش قطره یی قلزم ز رایش پرتوی انجم
جنابش قبله مردم رواقش کعبه دلها
بهشت از خلق او بویی محیط از جود او جویی
به جنب حشمتش گویی گرایان گنبد مینا
ستاره گوی میدانش هلال عید چوگانش
ز نعل سم یکرانش غباری توده غبرا
قمر رنگی ز رخسارش شکر طعمی ز گفتارش
بشر رامهر دیدارش نهان چون روح در اعضا
زمین آثاری از حزمش فلک معشاری از عزمش
اجل در پهنه رزمش ندارد دم زدن یارا
خرد طفل دبستانش قمر شمع شبستانش
به مهر چهر رخشانش ملک حیران تر از حربا
نظام عالم اکبر قوام شرع پیغمبر
فروغ دیده حیدر سرور سینه زهرا
ابد از هستیش آنی فلک در مجلسش خوانی
به خوان همتش فانی فروزان بیضه بیضا
وجودش باقضا توأم ز جودش ماسوا خرم
حدوثش با قدم همدم حیاتش با ابد همتا
قضا تیریست در شستش فنا تیغیست در دستش
چو ماهی بسته شستش همه دنیا و مافیها
زمین گوییست در مشتش فلک مهری در انگشتش
دوتا چون آسمان پشتش به پیش ایزد یکتا
به سائل بحر و کان بخشد خطا گفتم جهان بخشد
گرفتم کاو نهان بخشد ز بسیاری شود پیدا
ملک مست جمال او فلک محو کمال او
ز دریای نوال او حبابی لجه خضرا
زمان را عدل او زیور جهان را ذات او مفخر
زمان را او زمان پرور جهان را او جهان پیرا
ز قدرش عرش مقداری ز صنعش خاک آثاری
به باغ شوکتش خاری ریاض جنت المأوی
امل را جود او مربع اجل را قهر او مصنع
فلک را قدر او مرجع ملک را صدر او ملجا
رضای او رضای حق قضای او قضای حق
دلش از ماسوای حق گزیده عزلت عنقا
کواکب خشت ایوانش فلک اجری خور خوانش
به زیر خط فرمانش چه جابلقا چه جابلسا
رخش پیرایه هستی دلش سرمایه هستی
وجودش دایه هستی چه در مقطع چه در مبدأ
ملک را روی دل سویش فلک را قبله ابرویش
به گرد کعبه کویش طواف مسجد الاقصی
جهان را او بود آمر چه در باطن چه در ظاهر
به امر او شود صادر ز دیوان قضا طغرا
کند از یک شکر خنده هزاران مرده را زنده
چنان کز چهر رخشنده جهان پیر را برنا
ردای قدس پوشیده به حزم نفس کوشیده
به بزم انس نوشیده می وحدت ز جام لا
می از مینای لاخورده سبق از ماسوا برده
وزان پس سربرآورده ز جیب جامه الا
زدوده زنگ امکانی شده در نور حق فانی
چو مه در مهر نورانی چو آب دجله در دریا
زده در دشت لاخرگه که لامعبود الاالله
ز کاخ نفی جسته ره به خلوتگاه استثنا
شده از بس به یاد حق به بحر نفی مستغرق
چنان با حق شده ملحق که استثنا به مستثنا
روان راز پرورده سراید راز در پرده
بلی گیرد خرد خرده به نااهل ار بری کالا
رموز علم ادریسی بود ذوقی نه تدریسی
چه داند ذوق ابلیسی رموز علم الاسما
زهی یزدان ثناخوانت دو گیتی خوان احسانت
خهی فتراک فرمانت جهان را عروة الوثقی
ستاره میخ خرگاهت زحل هندوی درگاهت
ز بیم خشم جانکاهت فلک را رنج استرخا
به سر از لطف حق تاجت شرع منهاجت
بساط قرب معراجت فسبحان الذی اسری
مهین نوباوه آدم بهین پیرایه عالم
چو خیرالمرسلین محرم به خلوتگاه او ادنی
تویی غالب تویی قاهر تویی باطن تویی ظاهر
تویی ناهی تویی آمر تویی داور تویی دارا
مسالک را تویی رهبر ممالک را تویی زیور
محامد را تویی مظهر معارف را تویی منشا
تو در معموره امکان خداوندی پس از یزدان
چو در رگ خون چو در تن جان روان حکم تو در اشیا
تویی بر نفع و ضر قادر تویی بر خیر و شر قاهر
تویی بر دیو و دد آمر تویی بر نیک و بد دانا
توجسم شرع را جانی تو در عقل را کانی
تو گنج کان یزدانی تو دانی سر ما اوحی
تو دانایی حقایق را تو بینایی دقایق را
تو رویانی شقایق را ز ناف صخره صما
ترا از ماه تا ماهی ز حق پروانه شاهی
گر افزایی و گر کاهی نباشد از کست پروا
زمان را از تو افزایش زمین را از تو آسایش
روان را از تو آرامش خرد را از تو استغنا
به کلک قدرت داور تو بودی آفرین گستر
نزاده چارگان مادر نبوده هفتگان آبا
ز درعت حلقه یی گردون ز تیغت شعله یی کانون
ز قهرت لطمه یی جیحون ز ملکت خطوه یی بیدا
اگر لطف تو ای داور نگردد خلق را رهبر
ز آه خلق در محشر قیامتها شود بر پا
زهی ای نخل باغ دین کت اندر دیده حق بین
نماید خوشه پروین کم از یک خوشه خرما
در اوصاف تو قاآنی دهد داد سخندانی
کند امروز دهقانی که تا حاصل برد فردا
سخن تخمست و او دهقان ثنا مزرع امل باران
فشاند دانه در میزان که چیند خوشه در جوزا
تعالی الله گرش خوانی معاذالله گرش رانی
به هر حالت که می دانی تویی مهتر تویی مولا
گرش خوانی زهی با ذل و رش رانی خهی عادل
گرش خوانی شود خوشدل و رش رانی شود رسوا
گرش خوانی عفاک الله و رش رانی حماک الله
بهر صورت جزاک الله کما تبغی کما ترضی
گرش خوانی ثنا گوید ورش رانی دعا گوید
نترسد بر ملا گوید ستم زیبا کرم زیبا
الا تا در مه نیسان دمد از گل گل و ریحان
بروید سنبل از بستان برآید لاله از خارا
چو لاله زایرت خرم چو گل با خرمی توأم
چو ریحان سبز و مشکین دم چو سنبل بوستان پیرا