در مدح ابوالمظفر محمد شاه غازی طاب الله ثراه گوید
گسترد بهار در زمین دیبا
چون چهر نگار شد چمه زیبا
آثار پدید آب شد پنهان
اسرار نهان خاک شد پیدا
ابر آمد و سیم ریخت بر هامون
باد آمد و مشک بیخت بر صحرا
این تعبیه کرده نافه در دامن
آن عاریه کرده گوهر از دریا
از سبزه چمن چو روضه رضوان
از لاله دمن چو سینه سینا
آن مایه سوز سینه غمگین
وین سرمه نور دیده بینا
این را به سر است کله از یاقوت
آن را به بر است حله از مینا
ای عید من ای بهار روحانی
ای ماه من ای نگار بی همتا
نوروز تویی و نوبهاران تو
کز طلعت تو جوان شود دنیا
از روح روان سرشته یی گویی
بر روی ز من فرشته یی مانا
از لعل تو نعل روح در آتش
از عشق تو مغز عقل پر سودا
چون از خم زلف چهره بنمایی
خورشید برآید از شب یلدا
چون سلسله زلف تست پر حلقه
چون زلزله عشق تست پر غوغا
این زلزله کوه را کند از بن
این سلسله عقل را کند شیدا
بنما رخ تا ز شوق بی معجر
از خلد برین برون دود حورا
بنشین و ببار خنده شیرین
برخیز و بیار باده حمرا
بگشای کمر که تا کمر بندد
در خدمت تو در آسمان جوزا
لبهای تو بهر بوسه خلقت کرد
از حکمت خویش خالق یکتا
عاطل مگذار خلقت باری
باطل مشمار حکمت دانا
تو موی نموده یی کمند آیین
من پشت نموده ام کمان آسا
چون تیر تو از کمان ما عاجل
چون تار من از کمند تو دروا
ای ترک بعید بوسه آیین است
در شرع رسول و ملت بیضا
حالی بنه این طبیعت غره
شرمی بکن از شریعت غرا
زان پس که مرا مباح شد بوسه
پیش آی که تا ببوسمت عمدا
از بوسه مکن دریغ تات ای ترک
صد بوسه زنم برآن رخ رخشا
هل تا بگزم لبان شیرینت
خوش خوش مزم آن دودانه خرما
زان روی چنم ورق ورق سوری
زان لعل خورم طبق طبق حلوا
زان گرد زنخ که گوی را ماند
در رقص آیم چو گوی سر تا پا
نی نیست به بوسه حاجتم امروز
گر عمر بود ببوسمت فردا
کامروز بس است لب مرا شیرین
از شکر شکر خسرو والا
دارای جهان ستان محمد شاه
کز هر دو جهان فزون بود تنها
اجزای وی است هرچه در گیتی
با کل چه برابری کند اجزا
اعضای وی است هرکه در عالم
با روح چه همسری کند اعضا
افلاک مطاوعش به یک فرمان
آفاق مسخرش به یک ایما
کوهی که خورد قفای قهر او
آسیمه دود چو باد در بیدا
بادی که بود مطیع حزم او
همواره بود چو کوه پابرجا
ای خشم تو همچو مرگ بی تأخیر
وی قهر تو همچو زهر جان فرسا
خیل تو چو سیل کوه بنیان کن
فوج تو چو موج بحر طوفان زا
در جانسوزی چو چرخ بی مهلت
در کین توزی چو دهر بی پروا
نه ملک مخلد ترا مقطع
نه ذات مؤید ترا مبدا
صد جمله به حمله یی زنی بر هم
صد بقعه به وقعه یی کنی یغما
از دشنه تو که تشنه خون است
بس کشته که پشته گشته در هیجا
با طلعت رای گیتی افروزت
خورشید برآید از شب یلدا
با نکهت خلق عنبرافشانت
عنبر خیزد ز کام اژدرها
تو قیع ترا قدر برد فرمان
فرمان ترا قضا کند امضا
انکار تو نیست دهر را ممکن
پیکار تو نیست چرخ را یارا
انجم تار است و رای تو روشن
گردون پستست و قدر تو والا
شیر است به روز جنگ تو روبه
موم است ز زور چنگ تو خارا
فوجی ز صف سپاه تو انجم
موجی ز کف نوال تو دریا
خلق تو زکام شیر انگیزد
چون ناف غزال نافه سارا
مهر تو ز صلب سنگ رویاند
چون باد بهار لاله حمرا
خورشیدی و برخلاف خورشیدی
کز ابر شود به چرخ ناپیدا
زیرا که هماره با کفی چون ابر
خورشید صفت بتابدت سیما
چون باد قلم دود در انگشتم
گر مدح تکاورت کنم املا
چون برق کشد ضمیر من شعله
گر وصف بلارکت کنم انشا
گر خشم کنی به چشمه خورشید
چون شب پره زو حذر کند حربا
ور چشم زنی به جانب ناهید
سوی تو چمد ز گنبد خضرا
اخلاق تو آبگینه یارد ساخت
از نرم دلی ز صخره صما
گرد سپهت به چشم بدخواهان
یک بادیه افعی است و اژدرها
شخص تو جهان پیر برنا کرد
از دانش پیرو طالع برنا
رخسار تو آیینه است و خصمت دیو
زان در تو چو بنگرد شود رسوا
تا لمعه و نور خیزد از خورشید
تا فتنه و شور زاید از صهبا
دارم دو هزار شکوه از طالع
لیک آن دو هزار شکوه باشد تا