در مدح خاتم انبیا صلی الله علیه وآله
از سروش وحدتم بر گوش هوش آمد خطاب
یافتی لاتبطل الاوقات فی عهد الشباب
بعد ازین در کنج عزلت پای در دامن کشم
من کجا و مستی و میخانه و جام شراب
تا توانم نغمهای نای وحدت را شنید
گوش بگمارم چرا بر ناله چنگ و رباب
انقلونی یا قضاة الحق من ارض الخطا
دللونی یا هداة الدین الی دارالصواب
چند در دام طبیعت دانه برچینم ز آز
تا به کی بر جیفه دنیا گرایم چون کلاب
هادی خود نفس سرکش را گزینم ای شگفت
گرچه صد کرت شنیدستم اذا کان الغراب
از نکونامی مرا بر سر چه آمد کاین زمان
سر به بدنامی برآرم در میان شیخ و شاب
از خدا وز خویش شرمم باد آخر تا به کی
روح را ز اطوار ناشایسته دارم در عذاب
آفتابم من چرا جان را بکاهم چون هلال
شاهبازم من چرا بیغاره یابم از ذباب
من که بر گردون زنم خرگاه دانش از چه رو
در گلوی جان چه میخ خرگهم باشد طناب
اهرمن خونم بریزد سوی آن پویم شگفت
غافلم از پرسش میعاد و از روز حساب
مرغ جان را تا به کی محبوس دارم در قفس
چهره توفیق را تا چند پوشم در نقاب
چند در تعمیر دنیا کوشم و تخریب دین
تا به کی دارم روان خویش را در اضطراب
مصطفی فرمود ان الناس فی الدنیاء ضیف
حاصلش یعنی لدواللموت وابنواللخراب
در نمانم زین سپس در کار و بار خویشتن
عرضه دارم حال خود را بر جناب مستطاب
نقطه پرگار هستی خط دیوان وجود
قطب گردون کرم توقیع طغرای ثواب
سرور عالم ابوالقاسم محمد آنکه چرخ
با وجود او بود چون ذره پیش آفتاب
الذی ردت الیه الشمس و انشق القمر
کان امیا ولکن عندة ام الکتاب
والذی فی کفه الکفار لما ابصروا
کلم الحصباء قالوا انه شیئی عجاب
رهنمای هر دو عالم آنکه در یک چشم زد
برگذشت از چار حد و هفت خط و شش حجاب
از ضمیر انور و از جود ابر دست اوست
نور جرم آفتاب و مایه دست سحاب
با شرار قهر او هر هفت دوزخ یک شرر
با سحاب دست او هر هفت دریا یک حباب
گر وجود او ندادی ذات واجب را ظهور
تا ابد سرپنجه تقدیر بودی در خضاب
تالی هستی او هست آنچه هست از ممکنات
غیر ذات حق کزو هستی وی شد بهره یاب
نه سپهر و شش جهات و هفت دوزخ هشت خلد
با سه مولود و دو عالم چار مام و هفت باب
در همه عمر از وجود او خطایی سر نزد
زانکه بود افعال نیکویش سراسر وحی ناب
با وجود آنکه صادر شد خطا از بوالبشر
گر همی باور نداری از نبی برخوان فتاب
وز سلیمان حشمت الله گر خطایی نامدی
چیست القینا علی کر سیه ثم اناب
روز و شب از هاتف این ندا گردد بلند
انه من مال عن شرعه قد نال العقاب
هر زمان از ساکنان عرش آید این سروش
من تطرق فی طریقه قد اصاب ما اصاب
معنی خوف و رجا تفسیر بغض و مهر اوست
کاین یکی را معصیت نامند و آن یک را ثواب
توبه آدم نیفتادی قبول کردگار
تا به فیض خدمتش صد ره نگشتی فیض یاب
آتش نمرود کی گشتی گلستان بر خلیل
گر به انساب جلیل او نجستی انتساب
موسی از تیه ضلالت نامدی هرگز برون
تا ز طور رأفتش لبیک نشنیدی جواب
نوح اگر بر جودی جودش نجستی التجا
همچو کنعان نامدی هرگز برون از بحر آب
تا نشسته ایوب از سرچشمه لطفش بدن
کی به اول حال کردی زان چنان حالت ایاب
تا مسیح از خاک راهش مسح پیشانی نکرد
کی شدی بر آسمان همچون دعای مستجاب
یوسف ار بر رشته مهرش نکردی اعتصام
یونس ار بر درگه قربش نجستی اقتراب
تا ابد آن یک نمی آمد برون از بطن حوت
تا قیامت آن یکی بودی به زندان عذاب
آسمان هر جا که درماند بدو جوید پناه
آری آری آستان او بود حسن المآب
عقل پیش قائل ذاتش بود تسلیم محض
پشه کی لاف توانایی زند پیش عقاب
ای شهنشاهی که پیش ابر دست همتت
عرصه دریای پهناور نماید چون سراب
تا نه بر مسمار ذاتت محکم الاطناب شد
کی شدی افراشته این خرگه زرین قباب
فی المثل بر تری آتش اگر بدهی مثال
در زمان ماهیت آتش پذیرد انقلاب
ور به تبدیل زمین و آسمان فرمان دهی
آن کند چون این درنگ و این کند چون آن شتاب
نی تو را ممکن توان گفت نه واجب لیک حق
بعد ذات خویشتن ذات ترا کرد انتخاب
چون برآیی بر براق برق پیما جبرئیل
گیرد از دستی عنان و از دگر دستی رکاب
خسروا تا درفشان گردیده در مدحت حبیب
گشته خورشید از فروغ فکرتش در احتجاب
وانکه از دیباچه نعتت کند بابی رقم
در قیامت بر رخش یزدان گشاید هشت باب
بر دعای دوستدارانت کنم ختم سخن
زانکه باشد حد اوصاف تو بیرون از حساب
تا ز تابان مشعل خورشید انور بزم روز
هر سحر روشن شود چونان که شب از ماهتاب
تا قیامت کوکب بخت هواخواهان تو
باد روشن تر ز نور نیر و جرم شهاب