در سبب زکام کهف الادانی والاقاضی جناب حاج میرزا آقاسی رحمة الله فرماید
که جلوه کرد که آفاق پر ز انوارست
که رخ نمود که گیتی تمام فرخارست
که لب گشود ندانم که از حلاوت او
به هر کجا که نظر می کنم نمکزارست
دگر که آمد و زنجیر دل که جنبانید
که سر نهاده چو مجنون به دشت و کهسارست
چه تاک بود که بنشاند و کی رسید انگور
که هفت خم سپهر از شراب سرشارست
حدیث عشق مگر رفت بر زبان کسی
که شور و ولوله در کوی و شهر و بازارست
ز خلق احمد مرسل مگر نسیمی خاست
که هر کجا گذرم تبت است و تاتارست
زکام خواجه گواهی بدین دهد گویی
که این نسیم ز خلق رسول مختارست
چو نام خواجه برم جان بگیردم دامن
که روز عشرت احرار و وجد ابرارست
به جان خواجه که از وصف عشق درمگذر
که عشق چاشنی روح و قوت احرارست
چو عندلیب سرودی ز سر عشق بگوی
که هر کجا که رود ذکر عشق گلزارست
به ناخن قلم آن چنگ ایزدی بنواز
که از حقایق بروی هزار او تارست
اگرچه نیست ز انبوه خلق راه سخن
تو راز گوی که محفل تهی ز اغیارست
حجاب بر نظر تست ورنه از سر صدق
به چشم یاری در هر چه بنگری یارست
حدیث عشق بگو لیک بی زبان و سخن
که نطق و حرف و معانی حجاب انظارست
خموش گویا خواهی به چشم خواجه نگر
که هر اشارت او یک کتاب گفتارست
به مهر خواجه نخست از خصال بد بگریز
که خوی بد گنه و مهر و استغفارست
تو را چو خوی بدی هست و خود اسیر خودی
چه احتیاج به زنجیر و بند و مسمارست
گمان مبر که به شب دزد را عسس گیرد
که او به خوی بد خویشتن گرفتارست
چگونه خاطرت از معرفت بود گلزار
ترا که از حسد و حرص سینه پرخارست
چو کاسه ییست نگونسار حرص تا صف حشر
به هیچ پر نشود کاسه چون نگونسارست
به مهر خواجه قدم زن به صدق قاآنی
که صدق شیوه احرار و خوی اخیارست
ز صدق در ره او بر خود آستین افشان
از آنکه شرط نخستین عشق ایثارست
ز عشق دم زن و پروای هست و نیست مدار
اگر چه دم زدن از عشق کار دشوارست
به مدح عشق سخن هر شبی دراز کشم
چو صبح در نگرم یک دو مشت پندارست
یکی به خواجه نظر کن که از پس هفتاد
ز بهر راحت خلقش روان در آزارست
تو سست می روی و راه سخت در پیشست
تو سنگ می زنی و آبگینه در بارست
هر آن سخن که نگویی ز عشق هذیانست
هر آن کمر که نبندی ز صدق زنارست
دگر ز اهل ریا تات جان بود بگریز
که حق به جانب دردی کشان میخوارست
بکفش پاره دردی کشان نمی ارزد
سری که بالش او از دو شبر دستارست
به زاری آنکه کند صید خلق بازاری
خدا ز زاری بازاریانش بیزارست
ز بی خودی نفسی بی ریا برآوردن
به از ریاضت صد ساله ریاکارست
دل شکسته دلیلست بر درستی صدق
کمال مرغ شکاری کجی منقارست
در آب دیده دو صد نقش می نماید عشق
بر آب نقش زدن کار عشق مکارست
به غیر خواجه که نقش دلست و صورت جان
ز عشق هر که زند لاف نقش دیوارست
همین نه تنها مردم گیاه هست به چین
به شهر ما هم مردم گیاه بسیارست
به احتیاط قدم نه به خاک وادی عشق
که خاک و خار بیابان عشق خونخوارست
هنوز از پس چندین هزار سال وصال
دو چشم عقل ز هجران عشق خونبارست
کرا که گامی محکم شود به مرکز عشق
به گرد چنبر هستی چمان چو پرگارست
حکیم گوید این نطفه یی که گردد شخص
نخست پاره خونی پلید و مردارست
دگر سه روح که اندر دلست و مغز و جگر
بخار خون بود و تن بدان سه ستوارست
ز مرده زنده پدید آید اینت بوالعجبی
زهی لطیف و عظیماکه صنع جبارست
مرا گمان که حکیم این سخن به تعمیه گفت
که این حدیث نه از مردم هشیوارست
مگر ز خواجه شنیدم که هست روح دگر
که نام و نسبت هستی بدو سزاوارست
خمیر مایه عشقست و دست پخت خدای
کلید مخزن امرست و گنج اسرارست
مشاعر همه اشیا ازو وزان سببست
که کارشان همه تسبیح و حمد دادارست
شعور لازم هستی است وانچه گویی هست
همی به حکم خرد زان شعور ناچارست
مگر نه خانه شش گوشه یی که سازد نخل
برون ز فکرت اقلیدس و سنمارست
مگر نه کاه چنان در جهد به کاه ربا
چو عاشقی که هواخواه وصل دلدارست
نه عنکبوت تند تار بر به گرد مگس
که داند آنکه شکار مگس کند تارست
نه آب و گل ز پی لانه آورد خطاف
چنانکه گویی از دیرباز معمارست
نه شاخ نیلوفر نارسیده بر لب طاق
بتابد از طرفی کش به بام هنجارست
مگو که خواجه کیت بار داد و گفت این حرف
گشوده درگه باری چه حاجت بارست
ولای خواجه مرا بی زبان سخن آموخت
زبان شمع فروزنده چیست انوارست
همان ز خواجه شنیدم که گفت خلق جهان
کرند ورنه در و بام پر ز گفتارست
به حق هر آنکه یکی قطره درست شناخت
چنان بدان که شناسای بحر زخارست
چه مایه عالم بیرنگ و بوی دارد عشق
که بر دو دیده ز هر یک هزار استارست
به چشم خفته نماید هزار شکل بدیع
نبیند آنکه به پیشش نشسته بیدارست
نپرسی این همه اشیا که بینی اندر خواب
کجاست جایش و باز این چه شکل و مقدارست
نپرسی اینهمه الوان و چاشنی ز کجاست
که در شمار بساتین و برگ اشجارست
نپرسی این همه دستان که می زنند طیور
که بد معلمشان وین چه چنگ و مزمارست
رموز این همه اشیا رسول داند و بس
که مظهر کرم کردگار غفارست
محمد عربی قهرمان روز حساب
که لطف و قهرش میزان جنت و نارست
خدا و او بهم اینگونه عشق می ورزند
که کس نداند که عاشقست و که یارست
بدان رسیده که گیرد گناه رنگ ثواب
ز بس که رحمت او پرده پوش و ستارست
ز بوی نرگس فرمود صالحان را منع
ازین ملامت نرگس هنوز بیمارست
دلا ز مدح محمد به مدح خواجه گرای
که خواجه از پس او بر دو کون سالارست
پناه دولت اسلام حاجی آقاسی
که همچو دست ملک خامه اش گهربارست