در مدح محمد شاه غازی رحمه الله فرماید
عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت
صد شکر که این آمد و صد شکر که آن رفت
این با طرب و خرمی و فرخی آمد
وان با کرم و محنت و رنج و مرضان رفت
عید آمد و شد عیش و نشاط و طرب آغاز
مه رفت و خرافات خرافات خران رفت
ایام نشاط و طرب و خرمی آمد
هنگام بساط و شعب و زرق و فسان رفت
لاحول کنان آمد تا خانه ز مسجد
عابد که ز مسجد به سوی خانه دوان رفت
عید آمد و شد باز در خانه خمار
شاهد به میان آمد و زاهد ز میان رفت
این طرفه که با مسجد و سجاده و دستار
زاهد سبک از زهد پی رطل گران رفت
ما هم چله سازیم دگر با می و معشوق
سی روزه به دریوزه انیمان که زیان رفت
رندانه به میخانه خرامیم و گذاریم
سر در کف آن پای که تا دیر مغان رفت
یعنی به در قبله عالم شه آفاق
سازیم ازین روی که بر یاد شهان رفت
ای ترک بپیما به طرب جام جهان بین
هان وقت غنیمت بشمر ورنه جهان رفت
چندی سپری گشت که بی خون دل خم
خوناب جگر ما را از دیده روان رفت
گلچهر بتا باده گلرنگ بیاور
ما را نه جز آن قسمت بر آب رزان رفت
مستم کن از آن سان که خراب افتم تا عید
واگه نه اگر دی شد و گر فصل خزان رفت
پیش آی و کن از باده گلرنگ عمارت
ویرانه دل راکه به تاراج غمان رفت
یاقوت روان خیز مرا قوت روان دارد
روزی نگری ورنه ز جسمم که روان رفت
در مشرب چشم و لب تو باده حرامست
آن را که کشد جام ز غم خط امان رفت
ای ترک کماندار که پیکان نگاهت
از راه نظر ما را تا جوشن جان رفت
تو سروی و هرگز نشود سرو گرایان
وین طرفه که با سرو روان کوه گران رفت
از موی میان کوه سرینت بود آون
پیوند چنین مو را با کوه چسان رفت
هر گه نگرم کوه تو چون چشمه که در کوه
بینند که از حسرت آبم ز دهان رفت
بوسیدن آن لب هوسم باشد و از بیم
پیش تو حدیثیم نباید به زبان رفت
نشگفت که رحمت کند و کام ببخشد
پیری چو منی را که به سر چون تو جوان رفت
پیش آی و بهل تا لب لعل تو ببوسم
کاندر غمت از جان و تنم تاب و توان رفت
ای ماه زمین بوسه دریغ ار نکنی به
زان لب که درو مدحت دارای زمان رفت
دارای جوانبخت محمد شه غازی
کش صیت ظفر بر همه اقطار جهان رفت
شاهی که ز عدلش به چرا بی رم و وحشت
آهو بره در خوابگه شیر ژیان رفت
ببریست عدو خوار چو در رزم عنان داد
ابریست گهربار چو در بزم چمان رفت
تا بوسه زند بر در او وهم بسی سال
بایدش فراتر ز بر کاهکشان رفت
جز در دل بدخواه نشیمن نگزیند
پرنده عقابیش که از ناف کمان رفت
تیغش به وغا گرنه خلیفه ملک الموت
چونست که بایدش پی غارت جان رفت
در دوره عدلش شده عالم همه آباد
الا که خرابی همه بر معدن و کان رفت
چون نعره کشد کوسش در وقعه ز بیمش
از جان بداندیش بر افلاک فغان رفت
هر جا که پی رزم کند عزم به رغبت
سوزنده جحیمیست که بایمش قران رفت
ماهیست فروزنده چو بر تخت خلافت
مهریست درخشنده چو جامش به لبان رفت
آن روز که می زد ازلی نقش دو گیتی
بر رزق دو گیتیش کف راد ضمان رفت
شاها ملکا دادگرا ملک ستانا
ای کایت حکمت به همه کون و مکان رفت
اوصاف جلال تو نهشتند به جایی
کانجا بتوان هرگز با پای گمان رفت
تا هست جهان شاه جهان باش که گیتی
با عدل تواش مسخره بر باغ جنان رفت