در ستایش امیرالامراء العظام میرزا نبی خان رحمه الله فرماید
شد کاسه ام از باده تهی کیسه ام از زر
زان رو نکند یاد من آن ترک ستمگر
پارینه مرا برگ و نوا بود فراوان
و اسباب فراغت به همه حال میسر
شهد و شکر و شیشه و شمامه و شاهد
رود و دف و طنبور و نی و بربط و مزهر
هم بود کباب بره هم نقل مهنا
هم بود طعام سره هم آش مزعفر
هم ساده سیمین بدو هم باده رنگین
هم جوز منقا بد و هم لوز مقشر
هیچ از بر من یار نرفتی به دگر جای
زانسان که زن صالحه از خانه شوهر
که طره مشکینش سرم را شده بالین
گخ سینه سیمینش برم را شده بستر
بر ساق سپیدش چو فرا بردمی انگشت
زانو بگشادی که برم دست فراتر
بر سینه سیمینش چو بر میزدمی پشت
بازو بگشادی که مرا گیرد در بر
گه ریشک رشکین من از روی تملق
بویید که بخ بخ بنگر مشک معطر
گه چهره پرچین من از فرط تعلق
بوسید که هی هی بنگر ماه منور
گه آبله گون صورت من دیدی و گفتی
خورشید که دیدست بدین گونه پر اختر
هر وقت که خمیازه کشیدم ز پی می
بر جستی و می ریختی از شیشه به ساغر
هر گه که تمنای یکی بوسه نمودم
لب بر لب من دوختی آن ترک سمنبر
صد بوسه اگر می زدمش باز به شوخی
لب غنچه نمودی که بزن بوسه دیگر
شعرم چو شنیدی متمایل شدی از ذوق
کاین شعر نه شعرست که قندی است مکرر
نثرم چو شنیدی متحرک شدی از ذوق
کاین نثر نه نثرست که عقدیست ز گوهر
و امسال که هم کیسه و هم کاسه تهی شد
آن از می پالوده و این از زر احمر
ماهم شده دمساز به ترکان سپاهی
یارم شده هم راز به رندان قلندر
هر گه که مرا بیند در کوچه و بازار
چشمک زند از دور به صد طعنه و تسخر
کاینست همان شاعرک خام طمع کار
کاینست همان مفلسک زشت بداختر
بر بوی بت ساده روانست به هر کوی
بریاد بط باده دوانست بهر در
شعرش همه ژاژست و کلامش همه یاوه
نثرش همه خامست و بیانش همه ابتر
ها صورت زشتش نگر و قد خمیده
ها هیکل نحسش نگر و روی مجدر
بیکارتر از این نبود در همه اقلیم
بیعارتر از این نبود در همه کشور
یارب به دلش چیست ز من یار جفاکار
کز کرده من هست بدین گونه مکدر
حالی چو هلالی شدم از غصه ازیراک
انگشت نما کرده مرا طعنه دلبر
آن به که نمایم سفر اندر طلب سیم
تا کار من از سیم شود ساخته چون زر
ای سیم ندانم تو به اقبال که زادی
کز مهر تو فرزند کشد کینه ز مادر
مقصود سلاطینی و محسود اساطین
آرایش شاهانی و آسایش لشکر
بی یاد تو زاهد نکند روی به محراب
بی مهر تو واعظ ننهد پای به منبر
شوخی که به دیهیم شهان ننگرد از کبر
پیش تو سجود آرد و بر خاک نهد سر
ای سیم تو خیزی ز دل سنگ و هم از تو
هر سنگدلی سیمبری گشته مسخر
ای سیم چو جان سخت عزیزی تو به هر جای
جز در کف شمس الامرا میر مظفر
سالار نبی اسم و نبی رسم که تیغش
آمد گه کین باملک الموت برابر
تسخیر جهان را کرمش مهر سلیمان
یأجوج زمان را سخطش سد سکندر
جوییست ز بحر نعمش لجه عمان
گوییست ز جیب شرفش چرخ مدور
ای برگ دو عالم به کف جود تو مدغم
وی مرگ دو گیتی به دم تیغ تو مضمر
از دوزخ و محشر خبری بود و عیان شد
تیغت صفت دوزخ و رزمت صف محشر
از جنت و کوثر سخنی بود بیان شد
از مجلس تو جنت و از جام تو کوثر
دیوان دغا را خم فتراک تو زندان
نیوان وغا را دم شمشیر تو نشتر
با حزم تو کوهیست گران کاه مخفف
با عزم تو کاهیست سبک کوه موقر
تدبیر تو است ار خردی هست مجسم
شمشیر تو است ار ظفری هست منور
تفتیده شود چون شرر از تیغ تو دریا
کفتیده شود چون زره از تیر تو مغفر
در بزم بنانت به گه رزم سنانت
آن رزق مقرر بود این مرگ مقدر
بدخواه تو یابد ز حسامت به وغا تاج
بد کیش تو گیرد ز سهامت گه کین پر
ای دشمن بیباک پری تیغ تو آهن
ای هستی افلاک عرض ذات تو جوهر
دیریست تو دانی که مرا در دل و جان هست
آهنگ زمین بوس شهنشاه فلک فر
چندان که اجازت ز تو جستم همی از مهر
گفتی که بمان تات دلیل آیم و رهبر
خود واسطه کار تو گردم بر خسرو
خود رابطه مدح تو باشم بر داور
از لطف تو آسوده و با خویش سرودم
الحمد خدا را که امیرم شده یاور
بالله که اگر قرض مرا افکند از پای
از امر امیرالامرا می نکشم سر
در این دو سه مه فی المثل از جوع بمیرم
با مهر امیرم نبود غم به دل اندر
شد پنج مه ایدون که به شیراز بماندم
با خاطر آشفته و با عیش محقر
اکنون که سپه راند شه از ری به سپاهان
ار جو که مرا بار دهد میر دلاور
تا بو که ز خاک قدم شاه جهاندار
در چشم کشم سرمه و بر سر نهم افسر
تا پیک مه و مهر بگردند شب و روز
اقبال تو هر روز ز دی باد فزونتر