در منقبت مولانا اسدالله الغالب علی بن ابیطالب علیه السلام و ستایش شاهنشاه ناصرالدین شاه خلدالله ملکه گوید
اسم شد مشید و دین گشت استوار
از بازوی یدالله و از ضرب ذوالفقار
آن رحمت خدای که از لطف عام اوست
شیطان هنوز با همه عصیان امیدوار
آن اولین نظر که ز رحمت نمود حق
وان آخرین طلب که ز حق کرد روزگار
ای برترین عطیه ایزد که امر تو
بر رد و منع حکم قضا دارد اقتدار
از کن غرض تو بودی و پیش از خطاب حق
بودی نهفته در تتق نور کردگار
نابوده را خطاب به بودن نکرد حق
وین نغز نکته گوش خرد راست گوشوار
معنی امر کن به تو این بود در نهان
کای بوده جنبشی کن و نابوده را بیار
معنی هر درخت که کاری به خاک چیست
جز اینکه باش و میوه پنهان کن آشکار
در ذات خود چو نور ترا کردگار دید
با تو خطاب کرد ز الطاف بیشمار
کای دانه مشیت و ای ریشه وجود
باش این زمان که از تو پدید آورم شمار
از حزم تو زمین کنم از عزمت آسمان
از رحمت تو جنت و از هیبت تو ناز
عنفت کنم مجسم و نامش نهم خزان
لطفت کنم مصور و نامش نهم بهار
از طلعت تو لاله برویانم از زمین
از سطوت تو موج برانگیزم از بحار
نقش دو کون راکه نهان در وجود تست
بیرون کشم چو گوهر از آن بحر بی کنار
تو عکس ذات حقی و حق عاکس است و نیست
فرقی در این میان بجز از جبر و اختیار
عاکس به اختیار چو بیند در آینه
بیخود فتد در آینه عکسش به اضطرار
مر سایه را نگر که به جبر از قفا رود
هر جا به اختیار بود شخص را گذار
یک جنبشست خامه و انگشت را ولی
فرقیست در میانه نهان پاس آن بدار
با هم اگرچه خیزند از کام حرف و صوت
لیکن به اصل صوت بود حرف استوار
آوخ که نقد معنی پاکست در ضمیر
چون بر زبان رسد شود آن نقد کم عیار
بس مغز معنیا که به دل پخته است و نغز
چون قشر لفظ گیرد خامست و ناگوار
لیکن گه بیان معانی ز حرف و صوت
از وی طبع چاره ندارد سخن گذار
از بهر آنکه سیم کند سکه را قبول
بر سیم لازمست که از مس زنند بار
باری تو از خدا به حقیقت جدا نیی
گرچه تو آفریده یی او آفریدگار
چون از ازل تو بودی با کردگار جفت
هم تا ابد تو باشی با کردگار یار
زانسان که خط دایره در سیر همبرست
با مرکزی که دایره بر وی کند مدار
فردست کردگار تویی جفت ذات او
لیکن نه آنچنان که بود پود جفت تار
با اویی و نه اویی و هم غیر او نیی
کاثبات و نفی هست در اینجا به اعتبار
یک شخص را کنی به مثل گر هزار وصف
ذاتش همان یکست و نخواهد شدن هزار
وحدت ز ذات یک نشود دور اگر تواش
هفتاد بار بر شمری یا هزار بار
خواهد کس ار ز روی حقیقت کند بیان
در یک نفس مدیح دو عالم به اختصار
نام ترا برد به زبان زانکه نام تست
دیباچه مدایح و فهرست افتخار
هر مدح و منقبت که بود کاینات را
در نام تو نهفته چو در دانه برگ نار
زیرا که هر چه بود نهان در دو حرف کن
هم بر سه حرف نام تو جستست انحصار
زان ضربتی که بر سر مرحب زدی هنوز
آواز مرحباست که خیزد ز هر دیار
دادی رواج شرع نبی را ز قتل عمرو
کاو را ز پا فکندی و دین گشت پایدار
بعد از نبی رسید خلافت به چار تن
بودی تو یک خلیفه برحق از آن چهار
مقصود میوه ییست که آخر دهد درخت
نز برگها که پیش بروید ز شاخسار
مدح تو چون شعاع خور از مشرق لبم
ناجسته در بسیط زمین یابد انتشار
تو ابر رحمتی و ملک کشت عمر ملک
برکشت عمر ملک ز رحمت یکی ببار
ختم ولایتی تو سزد کز ولای تو
یکباره ختم گردد شاهی به شهریار
شاهی که هر چه بود ز عدلش قرار یافت
غیر از دلش که ماند ز مهر تو بیقرار
فرمانروای عصر ابوالنصر تاج بخش
جمشید ملک ناصر دین شاه کامگار
ای رمح تو ستون سراپرده ظفر
وی حلم تو سجل نسب نامه وقار
دانی چه وقت یابد خصم تو برتری
روزی که خاک گردد خاکش شود غبار
چنگال شیر مرگ مگر هست تیغ تو
کز وی عدوی ملک چو روبه کند فرار
هر گه که وصف تیغ تو گویم زبان من
گردد بسان کوره حداد پر شرار
شیرازه صحیفه من خواست بگسلند
دیشب که گشتم از صفت وی سخن گذار
هی سوخت دفتر من از اوصاف او و من
هی آب می زدم به وی از شعر آبدار
امشب به محدت تو به غواصی ضمیر
آرم ز بحر طبع گهرهای شاهوار
تا صبح بهر پیشکش عید جمله را
در مجلس اتابک اعظم کنم نثار
از دانه ریشه تا دمد از ریشه شاخ و برگ
شاخ نشاط بنشان تخم طرب بکار
چون بخت تو ز بخت تو اعدای تو سمین
چون تیغ تو ز تیغ تو اعدای تو نزار