در مدح فریدون میرزا گوید
ای ترک می فروش ای ماه میگسار
بنشین و می بنوش برخیز و می بیار
راه خطا مرو ترک عطا مکن
بیخ وفا مکن تخم جفا مکار
بستان بده بنوش بنشین بگو بجوش
چندت زبان خموش چندت روان فکار
پیش آر چنگ و نی بردار جام می
بفشان ز چهره خوی بنشان ز سر خمار
زیور چه می نهی زیور تراست ننگ
زینت چه می کنی زینت تراست عار
زیور ترا بس است آن موی چون عبیر
زینت ترا بس است آن روی چون نگار
برگیر چنگ و جام درده صلای عام
خوشتر از آن کدام بهتر ازین چه کار
پایی ز روی وجد بر آستان بکوب
دستی برای رقص از آستین برآر
بنشین به دامنم تا از لب و رخت
پر مل کنم دهان پر گل کنم کنار
می ده مرا چنانک هر دم ز بیخودی
آویزمت به جهد در زلف مشکبار
هی گویمت سخن هی گیرمت به بر
هی پویمت دهان هی بوسمت عذار
ای در مذاق من دشنام تلخ تو
چون صبر سودمند چون پند سازگار
گویند از جهان هر تن که بست رخت
در بند مار و مور گردد تنش دوچار
من در حیات خویش از خط و زلف تو
افتاده ام اسیر در بند مور و مار
ای ترک کاشغر ای شمع غاتفر
ای سرو کاشمر ای ماه قندهار
رو ترک کن ادب دیوانگی طلب
از روی اختیار در عین اقتدار
چند از پی هنر پوییم دربدر
چند از پی خطر موییم زار زار
خاموشی آورد گفتار بی ثمر
بیهوشی آورد سودای هوشیار
دانش به پای طبع بندیست آهنین
فکرت به راه نفس دامیست استوار
آن بند درشکن این دام درگسل
زین بند شو برون زین دام کن فرار
نی نی ز هوش و عقل ما را گریز نیست
کاین هر دو لازمست در مدح شهریار
دیباچه مهی فهرست فرهی
عنوان آگهی دیوان افتخار
دریای مکرمت دنیای معدلت
گیهان منزلت گردون اقتدار
سلطان بحر و بر دارای خشک و تر
نقاد خبر و شر قلاب نور و نار
فرخ شه آنکه هست فرخنده ذات او
بر خلق آیتی از فضل کردگار
نطقش همه گهر رایش همه هنر
بختش همه ظفر شخصش همه وقار
جان بی ولای او در پیکرست ننگ
سر بی رضای او بر گردنست بار
گیهان ز بخت او چون بخت او سمین
دشمن ز رمح او چون رمح او نزار
هر جنبشی که هست مقدور آسمان
تاند که طی کند عزمش به یک مدار
شخصش ببین به رخش بادست گنج بخش
ابر ار ندیده یی بر فرق کوهسار
بنگر به روز جنگ گرزش درون چنگ
کوه ار ندیده یی در بحر بی کنار
از ترکتاز مرگ ایمن بود روان
از حزمش ار کشد بر گرد تن حصار
مهرش سرشته اند در جان آدمی
ورنه نیافتی جان در بدن قرار
گر نام خسروان یکباره حک کنند
آثار او بس است زآن جمله یادگار
محصور عمر اوست ادوار آسمان
مقصور امر اوست اطوار روزگار
ای چون بنای چرخ کاخ تو دیر پای
وی چون اساس فضل ملک تو پایدار
از سهم تیر تو در وقت دار و گیر
از بیم تیغ تو در روز گیر و دار
بر پیکر گوان خفتان شود کفن
بر تارک مهان افسر شود فسار
چندین هزار قرن یک لحظه طی کند
خورشید اگر شود بر توسنت سوار
مانا که در چنار قهرت نهفته اند
کز اصل خویشتن آتش دهد چنار
سرویست رمح تو در جویبار رزم
مرگ گوانش بر ترگ یلانش یار
قصرت ز خسروان چرخیست پر نجوم
کاخت ز نیکوان باغیست پر نگار
شاها خدای من داند که روز و شب
شکرانه گویمت هر دم هزار بار
روزی که نگذرد نام تو بر لبم
نفرین کنم به خویش از فرط انزجار
برهان قاطعست بر پاکی سخن
تا شعر من شدست چون تیغت آبدار
ای شاه پیش ازین معروض داشتم
کز فضل بی قیاس وز جود بی شمار
باری طلب کنی اجرای بنده را
افزاید از کرم دارای نامدار
بالله اشارتی گر از تو سرزند
کامم روا شود ز الطاف شهریار
وانگه شود مرا از لطف عام تو
امروز به زدی امسال به ز پار
تا غنچه بشکفد در صحن بوستان
تا لاله بردمد در طرف لاله زار
بادا خلیل تو چون غنچه شادمان
بادا عدوی تو چون لاله داغدار