در مغازلت و تشبیب و اظهار عشقبازی و نسیب فرماید
هر سال به نوروز مرا بوسه دهد باز
وامسال برآنم که فزونتر دهد از پار
پار از من و از رندی من بود گریزان
و امسال گریزد به من از صحبت اغیار
قلاشی من پار چنان بود که آن شوخ
یک بوسه مرا داد به صد عذر و صد انکار
و امسال برآنم که اگر پای نهم پیش
بردست من از شوق زند بوسه دو صد بار
پارم همه می دید به کف شیشه وساغر
وامسال مرا بیند با سبحه و دستار
پار ار ز پی ورد بهم بر زدمی لب
می گفت پی بوسه مکوب این همه منقار
وامسال فرو چینم اگر لب پی بوسه
پیش آید تا بشنود آواز ستغفار
زهد منش از راه برون برده و غافل
کز رندی پنهان بود این زهد پدیدار
حاشا که من از زهد کنم توبه ازیراک
امروز نکو یافتمش قیمت و مقدار
حالی من و آن ترک به یک جای نشسته
او روی به من کرده و من روی به دیوار
او سر ز در شرم فروداشته در پیش
چون کودک نادان بر استاد هشیوار
من چشم فراکرده و مژگان زده بر هم
چون صوفی صافی به گه خواندن اذکار
بوزینه صفت گاه نشستم به دو زانو
پیچیده به خود خرقه و سرکرده نگونسار
او حالت من دیده و چشمانش ز حیرت
چون دیده مکحول فرومانده ز دیدار
حقا که من این حیله نیاموختم از خویش
زین حیله مرا واعظکی کرد خبردار
یک روز به هنگام زدم گام به مسجد
کان بود طریقم به سوی خانه خمار
صف صف گرهی دیدم جاجا شده ساکن
پنهان همه مدهوش و عیانی همه هشیار
بر رفته یکی واعظ محتال به منبر
زانگونه که بر طارم رز روبه مکار
گاهی به زبانش سخن از دوزخ و سجین
گاهی به دهانش سخن از جنت و انهار
از فرط شبق ساز بم و زیر نهاده
چون گربه که مومو کند از شهوت بسیار
وان جمله دهان در عوض گوش گشاده
کز راه دهانشان ره دل گیرد گفتار
طاووس خرامان همه حیران شده در وی
وان طره چون مار فروهشته به رخسار
زان گونه که پیرامن گل خار بگیرد
بگرفته بتان چون گل پیرامن آن خار
وندر شکن طره ایشان دل واعظ
جاکرده چو شیطان لعین در دهن مار
با او همه را انس عیان جای تنفر
او صرصر و این طرفه که ره جسته به گلزار
من راستی آن سیرت و هنجار چو دیدم
گفتم که ازین پس من و این سیرت و هنجار
هنجار من اینست و سپس مصلحتم نیست
کان راز نهان را به رفیقان کنم اظهار
من سیرت و هنجار نهان دارم از خلق
تا هیچ کسم می نشود واقف اسرار
کان راز که ثابت بود اندر دل ظاهر
چون گشت هماندم به جهان گردد سیار
گردند چو خلقم همی آگاه ز تزویر
فاسد شود کار و تبه گردد کردار
از من برمد هر جا آهوی خرامیست
وانچیز که آسان شمرم گردد دشوار
ناچار ازین پس من و تزویر کزین راه
با خویش توان رام نمودن بت عیار