در مدح شجاع السلطنه حسنعلی میرزا
حبذا از هوای نیشابور
که بود مایه نشاط و سرور
صبح او اصل نزهست و صفا
شام او فرع عشرتست و حبور
از پی انقطاع نسل محن
صبح او را طبیعت کافور
طرب از خاک و خشت او ظاهر
کرب اندر سرشت او مستور
باشد از یمن خاک او طاعن
نیش عقرب به فضله زنبور
از ثواب مرمت ملکش
شده شادان به مرزغن شاپور
در حدودش ز ازدحام طرب
نتوان جز بعون غصه عبور
روزی از مصدر حوادث یافت
رقم صادرات غصه صدور
واصل از اهل او نشد که نبود
ذره یی زان متاعشان مقدور
بر دیارش ندارد از اشراق
ذره من ز آفتاب حرور
زانکه در رسته نزاهت او
هم ترازوست نرخ سایه و نور
روح پرور هوای او دارد
اعتدال بهار در باحور
کرده گویی نشاط گیتی را
آسمان بر زمین او مقصور
در چنین مأمنی به بستر رنج
چون منی خفته روز و شب رنجور
چشمم از اشک آبگون دریا
دلم از آه آتشین تنور
آن یک از دوری حضور ملک
این یک از هجر ناظر منظور
کلبه ام برده سیل اشک آری
ژاله طوفان بود به خانه مور
وای بر من اگر نمی کردم
خویش را از خیال شه مسرور
شاه غازی ابوالشجاع که هست
طبع گیتی ز تیغ او محرور
آنکه خوالیگرش نهد بر خوان
کاسه چینی از سر فغفور
طوق خدمت فکنده فرمانش
بر چه بر گردن و حوش و طیور
نیل طاعت کشیده اقبالش
بر چه بر جبهه اناث و ذکور
دل و دستش به گاه بذل و کرم
گنج ارزاق خلق را گنجور
گر به مغرب زمین سپاه کشد
لرزه افتد ز هول در لاهور
حکم او حاکم و قضا محکوم
امر او آمر و قدر مأمور
آنی از روزگار دولت او
مایه مدت سنین و شهور
ای به کاخ تو چاکری چیپال
وی به قصر تو خادمی فغفور
ذات پاکت ز ریمنی ایمن
همچو میثاق عاشقان ز فتور
در زمانت به جغد رفته ستم
گرچه هستی درین ستم معذور
زانکه معمار عدل تو کرده
هر چه ویرانه در جهان معمور
تو نتاج جهانی و چه عجب
گر به دست تو حل و عقد امور
لذت نشوه ز آب انگورست
گر چه آن هم نتاجی از انگور
تا کفت گشته در عطا معروف
تا دلت گشته در سخا مشهور
ابر را دردها به تن مبرم
بحر را زخم ها به دل ناسور
در صف حشر کارزار که هست
کوست از غو همال نفخه صور
خلق را آنچنان کند ز فزع
که نگردند زنده روز نشور
بد سگال ار ز چنبر امرت
یال طاعت برون کند ز غرور
باش تا شیر آسمان فکند
چون سگ لاس بر سرش ساجور
زانکه هر کس ازو حمایت خواست
شد به گیتی مظفر و منصور
نشود بی کفایت کف تو
بر کسی نزل روزی مقدور
نشود بی حصانت دل تو
فتنه در حصن نیستی محصور
تاب گرزت نیاورد البرز
طاقت نور حق نیارد طور
آنکه مدح تو و کسان گوید
سخنش را تفاوتی موفور
قایل هر دو قول گرچه یکیست
لیک مصحف فصیح تر ز زبور
عدد مدت مدار سپهر
نزد عمر تو در شمار کسور
شیر فربه تن از مهابت تو
خزد از لاغری به دیده مور
روز هیجا که در بسیط زمین
افتد از بانگ کوس شور نشور
هر زمان بر صدور حادثه یی
منشی آسمان دهد منشور
بر صماخ تو مشتبه گردد
غو شندف به نغمه طنبور
خون بدخواه را شماری می
عرصه جنگ را سرای سرور
نشوه جام حادثات کنند
شاهد خنجر ترا مخمور
ای که با شکل شیر رایت تو
شیر گردون ردیف کلب عقور
نور رای تو و بصیرت عقل
جلوه آفتاب و دیده کور
خسروا مادح تو قاآنی
که نمی شد دمی جدا ز حضور
روزکی چند شد کنون که شدست
ظاهر از قرب آستان تو دور
هست موسی صفت به طور ملال
در سرش خواهش تجلی نور
ور نه دانی که لحظه یی نشود
از حریم عنایتت مهجور
آرم از انوری دو بیت که هست
هر یکی همچو لؤلؤ منثور
به خدایی که از مشیت اوست
رنج رنجور و شادی مسرور
که مرا از همه جهان جانیست
وان ز حرمان خدمتت رنجور
تا که از فعل حرف جر گردد
آخر اسم منصرف مجرور
آن هر لحظه یی ز عمر تو باد
هم ترازوی امتداد دهور
صبح ایام عیش دشمن تو
تالی شام تاری دیجور