در ستایش سید انبیاء صلی الله علیه و آله
چه ماه بود که از بام خانه کرد طلوع
که کرد از پی تعظیمش آفتاب رکوع
به چشم صورت و معنی توان مشاهده کرد
کمال قدرت صانع در اینچنین مصنوع
مرا ز هر چه در آفاق مستغنی است
ولی به عشق تو چون تشنه ام به آب ولوع
ولوع تشنه به آب ار چه اختیاری نیست
مرا به عشق تو اینک به اختیار ولوع
ترا لبیست چو چشم بخیل تنگ و مرا
برو دو چشم بخیلی نمی کند ز دموع
عنان سیل توانیم تافتن به شکیب
عنان گریه نیاریم تافتن ز هموع
علاج هر چه در آفاق ممکنست ولی
علاج چشمه چشمم نمی شود ز نبوع
نظر ز صید غزالان دشت عشق بپوش
اذا الخوادر فیها عن المهاة تروع
شمیم عنبر از آن زلف مشکبیز آید
به عنبرین خطش آن زلف شد مگر مشموع
اذا اراک یغنی الفؤاد من طرب
کان حمامة بان علی الاراک سجوع
کند دو چشم تو با ما جای ناز نیاز
بلی ز مست نباشد عجب خضوع و خشوع
چه معجزست ندانم به زلف مفتولت
که خاطرم ز پریشانیش بود مجموع
چه شد که فتنه بیدار چشم فتانت
به عهد خسرو آفاق کرده قصد هجوع
زمین و هر که بر او خادمند و او مخدوم
جهان و هر چه در او تابعند و او متبوع
به شکل عقرب جراره ییست شمشیرش
که جان نمی برد از زهر قهر او ملسوع
بود به دعوی آجال حجتی قاطع
ولیک رشته آمال خصم ازو مقطوع
درون عالم امکان وجود کامل او
چنان غریب نماید که دل درون ضلوع
خیال سطوت او خصم را بدرد دل
به حیرتم که چه بر خصم می رود ز وقوع
ز چین ابروی قهرش عدو کند فریاد
بر آن صفت که ز دیدار ماه نو مصروع
بود به دهر زهر عصر عصر او ممتاز
چنان که عید ز ایام و جمعه از اسبوع
اگر چه از سخط روزگار دون پرور
سواد دیده حق بین او بود مفلوع
ولی هنوز ز بیم زبان خنجر او
به وقت وقعه رود رود خون ز چشم دروع
بصیرتیست مر او را به چشم سرکه بر او
نهفته نیست یکی نکته از اصول و فروع
سخنوران سپس مدحت خدا و رسول
به نام ناهی او نامه را کنند شروع
به حلم و همت او کوه و کان قرین نکنم
که هیچ عذر نباشد درین خطا مسموع
به کوه قاف برابر چسان نهم قیراط
به بحر ژرف مقابل چسان نکن بنبوع
زهی ملک سیری کز کمال قوت نفس
چو سالکان مجرد گرفته پیشه قنوع
زبان به وصف تو قاصر چو در بهار نهار
جهان ز عدل تو خرم چو در ربیع ربوع
چو خصم فاعل کین تو گشت رفعش کن
به حکم قاعده کل فاعل مرفوع
نیاز نیست به تعریف جود دست ترا
که خود معرف خود گشته از کمال شیوع
شهان ملک سخن را به حضرت تو نیاز
مهان بزم هنر را به دانش تو بخوع
ز هر کرانه به کاخ تو کرده اند نزول
ز هر کناره به قصر تو جسته اند هبوع
بزرگوارا دارم طمع که برهاند
عنایت توام از کید روزگار خدوع
تو دانی اینکه بزرگان این دیار از شعر
چنان رمند که زاهد ز فعل نامشروع
به خاکپای عزیزت هنر چنان خوارست
که مال در کف فیاض و زر به چشم قنوع
مرا ز شعر همان منفعت که دهقان را
به خشک سال ز کشت زمین نامزروع
عجب تر آنکه کسی جز تونی که بشناسد
قشور را ز لباب و نجیع را ز نجوع
اگر به چون تو کریمی کنم شکایت حال
مرا مگوی حریص و مرا مگوی هلوع
نه سفله طبع بود بخردی که بهر معاش
بر آستان کریمان کشد نفیر ز جوع
کمال سفلگی آن را بود که شام و سحر
کند به دونان بهر دونان ز جوع رجوع
گهی ز بهر خوش آمد شود دخیل بخیل
گهی ز روی تملق کند رکوع و کوع
غرض به بزم خداوندگار من بگذر
ز من سلام رسانش به صد خضوع و خشوع
پس از سلام ز من بازگو به حضرت او
که ای ز خشم تو کودک به بطن مام جزوع
تویی که می کنی از یک نظاره قلع جنود
تویی که می کنی از یک اشاره بیخ قلوع
تویی که دشمن مال خودی ز فرط نوال
از آن به خلق مفیضستی و به خویش منوع
تویی سکندر و جود تو هست آب حیات
همه چو خضر ازو بهره یاب و خود ممنوع
به نزد خلق عزیزست زر به نزد تو خوار
چو کذب پیش عدول و خطا به نزد وزوع
ز بهر جود تو زانرو مهان هفت اقلیم
به درگه تو گرایند از بلاد شسوع
نه در دیار تو جز بحر و کان کسی مظلوم
نه در زمان تو جز سیم و زر تنی مفجوع
مرا چو خویش شماری مگر ز غایت لطف
که می نخواهیم از بهر کسب مال ولوع
بلی ولوع نیم از غنای طبع ولی
به حد خویش بود هر سجیتی مطبوع
قناعتست پسندیده نزد اهل هنر
ولی نه چندان کز جان طمع شود مرفوع
نه عاملم که مرا مایه ز انتفاع عمل
نه زارعم که مرا بهره ز ارتفاع زروع
منستم و هنری کان درین دیار بود
چنان کساد که در تاب آفتاب شموع
حدیث فضل نپرسد ز من کس آنگونه
که جاهلین عذر جریره از مخلوع
ز بیم دادن فلسی چنان نفور از من
که عاملین ولایت ز حاکم مقلوع
کنون یکی ز دو مقصود من ز لطف برآر
به شکر آنکه خدایت به خلق خواست نفوع
نخست آنکه نوازی مرا و نپسندیم
در آب و آتش قلب حریق و عین دموع
به شرط آنکه چو حربا به شب ندارم پاس
که کی نماید از مشرق آفتاب طلوع
و گر به چشم تو خوارم چو سیم و زر مگذار
که خوارتر شوم از کثرت سؤال قنوع
مرا اجازه ری ده مگر به همت شاه
سپاه حادثه و جیش غم شود مدفوع
عنان به مدح پیمبر گرای قاآنی
که آفتاب سعادت عیان شود ز نقوع
شهنشهی که ز روز الست لفظ وجود
شدست از پی فرخنده ذات او موضوع
به نام ختم رسل ختم کن سخن که خدای
ازو رساله ابداع را نمود شروع