مطلع ثانی
حبذا زین جشن فرخ مرحبا زین عید عام
کاندرو شادی حلالست اندرو انده حرام
لوحش الله جان به وجد آید همی زین جشن خاص
بارک الله دل به رقص آید همی زین عید عام
مقدم این جشن فرخ باد یارب بر امم
غره این عید میمون باد یارب بر انام
نام این جشن همایون می بماند جاودان
رسم این عید مبارک می بپاید مستدام
از کجا این جشن دلکش را به چنگ آمد عنان
وز کجا این عید فرخ را به دست آمد زمام
عامی از یکسو به وجد و عارف از یکسو به رقص
عشرت این برقرار و شادی آن بر دوام
خصم نافر غم مسافر عیش وافر رنج کم
شادی افزون فال میمون ملک مأمون بخت رام
هر تنی از خوشدلی چون شاخ گل در اهتزاز
هر لبی از خرمی چون جام مل در ابتسام
هر کجا دلداده یی با دلبری گوید حدیث
هر کجا آزاده یی با بیدلی راند کلام
آن به نزد این نیاز آرد چو بلبل پیش گل
وین به نزد آن نماز آرد چو مینا پیش جام
از طرب هر بنده یی را خنده یی بینی به لب
وز فرح هر زاهدی را شاهدی یابی به کام
خرمی در هر دلی مضمر چو شادی در شراب
خوشدلی در هر تنی مدغم چو مستی از مدام
از نثار لعل و گوهر دشت چون دست کریم
وز بخور عود و عنبر کوی چون خوی کرام
نسپری جز فرش دیبا نشنوی جز بانگ چنگ
ننگری جز روی زیبا نشمری جز سیم خام
رنجهاشد جمله گنج و عسرها شد جمله یسر
جنگها شد جمله صلح و ننگها شد جمله نام
عشرت آمد جای عسرت تازه شد بخت کهن
رحمت آمد جای زحمت پخته گشت امید خام
در خروشندی و حوش و در سماعندی سباع
در حبروندی طیور و در سرودندی هوام
شیخ و شاهد شوخ و زاهد رند و واعظ مرد و زن
زشت و زیبا پیر و برنا میر و مولا خاص و عام
جمله را در سر سرور و جمله را در تن سماع
جمله را در دم درود و جمله را بر لب سلام
این اشارت گوید آن کامروز بختت شد جوان
آن بشارت را بدین کامروز کارت شد به کام
خیلها چون سیلها افکند در هر سو خروش
فوجها چون موجها آورده از هر سو زحام
سنجهای سنجری هر سو ز شادی در خروش
پیلهای هندوی هر سو ز عشرت در خرام
جامهای خسروی در خنده چو برق از سحاب
کوسهای کسروی در ناله چون رعد از غمام
از خروش چنگ و مزهر گوش گردون را صمم
وز شمیم عود و عنبر مغز کیوان را زکام
گویی از شادی به رقص آمد همی ایوان و کوه
گویی از عشرت به وجد آمد همی دیوار و بام
تا شهی را تهنیت گویند کز روی شرف
آسمان جوید به ذیل اصطناعش اعتصام
شاه فرخ رخ فریدون شاه شیر اوژن که هست
ملک هستی را ز حزم پیش بینش انتظام
تهنیت رانند او را بر همایون خلعتی
کش عنایت کرد شاهنشاه گردون احتشام
بارک الله از مبارک پیکرش کاینک بر او
خلعت شه طلعت مه را همی داند ظلام
خلعت دیبای او را اطلس چرخ آستر
طلعت زیبای او را خواجه گردون غلام
خلعتش شنعت فرستد بر که بر بدر منیر
طلعتش طیبت نماید بر که بر ماه تمام
هم همایون خلعتش را لازم آمد اعتزاز
هم مبارک طلعتش را واجب آمد احترام
ای فریدون فر خدیو راد کز اقبال تو
فارس شد دارالامان و دهر شد دارالسلام
شیر را در عهد تو بیم هزالست از غزال
باز را در عصر تو خوف جمامست از حمام
یازده ماهست شاها تا شهنشاه عجم
در هری از بدسگال خویش جوید انتقام
صارمش در خون اعدا چون هلال اندر شفق
اشهبش در گرد هیجا چون سهیل اندر ظلام
کفته دارد کتف گردان هردم از خطی سنان
سفته دارد سفت نیوان هردم از تو زی سهام
می نگوید ناله کوس است این یا بانگ چنگ
می نپرسد زلف دلدارست این یا خم خام
گه به یاد قامت شوخیش توصیف از سنان
گه به یاد ابروی ترکیش تعریف از حسام
بسکه دشت از دود توپ باره کوبش تیره گون
بسکه راغ از گرد خنگ ره نوردش قیرفام
ای بسا روزا که او را بازنشناسد ز شب
ای بسا صبحا که او را فرق نگذارد ز شام
با چنین حالت که شخص از نام خود غافل شود
نامت آرد بر زبان پیوسته شاه نیکنام
روز و شب چهر تو گردد در خیالش مرتسم
سال و مه مهر تو جوید در ضمیرش ارتسام
مر ترا بیند مشاد هرکجا گردد مقیم
مر ترا بیند مقابل هر کجا سازد مقام
نیست ماهی کت به تشریفی نسازد کامران
نیست روزی کت به تعریفی ندارد شادکام
از هنرهای تو گوید هرچه می گوید حدیث
وز ظفرهای تو راند هرچه می راند کلام
هم تواش الا به طاعت می نبردستی سجود
هم تواش الا به خدمت می نکردستی قیام
صبح چون خیزی نیاری جز جمالش در ضمیر
شام چون خسبی نبینی جز خیالش در منام
گر نظام لشکری خواهد نمایی امتثال
ور خراج کشوری جوید فزایی اهتمام
گه امیر لشکری گه مرزبان کشوری
گاه لشکر را نظامی گاه کشور را قوام
گاه بی سعی وزیری ملک را سازی قویم
گاه بی عون امیری جیش را بخشی نظام
در بر پیلان به نوک تیغ بگسستی عروق
در بر شیران به زخم گرز بشکستی عظام
ای بسا دشتا که در وی شیر ننهادی قدم
ای بسا کوها که در وی بازنگرفتی کنام
رفتی و نیوان سرکش را گلو خستی به تیغ
رفتی و دیوان ناخوش را فروبستی به دام
ترکمانان سپاهت ترکمانان را ز بیم
کرده پیکر همچو دال و کرده قامت همچو لام
تا صفت باشد خدای لاینام و لایزال
باد ملک لایزال و باد بختت لاینام