در مطایبه فرماید
پگاه بام چو بر شد غریو کوس از بام
شدم به جانب حمام با شتاب تمام
پس از ورود به حمام عرصه یی دیدم
وسیع تر ز بیابان نجد و وادی شام
نعوذ بالله حمام نه بیابانی
تهی ز امن و سلامت لبالب از دد و دام
ز هر طرف متراکم درو وحوش و طیور
ز هر طرف متراخم درو سوام و هوام
فضای تیره اش از بسکه پر نشیب و فراز
محال بود در آن بی عصا نهادن گام
خزینه چون ره مازندران پر از گل و لای
جماعتی چو خراطین درو گزیده مقام
ز گند آب که باج از براز می طلبید
تمام جسته صداع و تمام کرده ز کام
تمام نیت غسل جماع کرده بدل
به غسل توبه که ننهد پا در آن حمام
به صحن او که بدی پر ز شیر و ببر و پلنگ
ز خوف جان نشدی شخص بی سنان و حسام
ز کثرت وزغ و سوسمار دیوارش
به دیدگان متحرک همی نمود مدام
به نوره خانه اش اندر جماعتی همه عور
چو کودکی که برون آید از مشیمه مام
قضیب در کف و از غایب برودتشان
بسان خایه حلاج رعشه در اندام
ز بسکه پرده ز عیب کسان برافکندی
کسی نیافت که حمام بود یا نمام
ستاده زنگیکی بدقواره تیغ به دست
به هم کشیده جبین از غضب چو کف لئام
به طرز صفحه مسطر کشیده تن لاغر
پدید چون خط مسطر همه عروق و عظام
به دستش اندر طاسی به شکل کون و در او
چو قطره های منی برف می چکید از بام
جبین چو ریشه حنظل سرین چو شلغم خشک
بدن چو شیشه قطران لبان چو بلغم خام
ز غبغب سیهش رسته مویهای سپید
چو بر دوات مرکب تراشه اقلام
چو پنبه یی که به سوراخ است مرده نهند
پدید رسته دندانش از میانه کام
ز فوطه نرم قضیبش عیان به شکل زلو
ولی به گاه شبق سخت تر ز سنگ رخام
به هرکجا که پریچهره دلبری دیدی
همی ز بهر تواضع ز جا نمود قیام
سرش چو خواجه منعم فراز بالش نرم
ولی به خود چو مساکین نموده خواب حرام
دو خایه از مرض فتق چون دو بادنجان
به زیر آن دو سیه چشمه یی چو شام ظلام
ستاده بودم حیران که ناگه از طرفی
نگار من به ادب مر مرا نمود سلام
پرند نیلی بربسته بر میان گفتی
به چرخ نیلی مأوا گزیده ماه تمام
ز پشت فوطه شده آشکار شق شرین
چو بدر کز دو طرف جلوه گر شود ز غمام
بدیدم آنچه بسی سال عمر نشنیدم
که آفتاب نماید به زمهریر مقام
خزینه شد ز تنش زنده رود آب زلال
ز لای و گل نه نشان ماند در خزینه نه نام
چون جرم ماه که روشن شود ز تابش مهر
ز عکس رویش رومی شد آن سیاه غلام
همه قبایح زنگی به حسن گشت بدل
شبان تیره بدل شد به صبح آینه فام
فرشته گشت مگر زنگیک که عورت او
نهفته ماند ز ابصار بلکه از اوهام
بلی چه مایه امور شنیعه در عالم
که نغز و دلکش و مستحسن است در فرجام
مگر نه رجس و پلیدست نطفه در اصلاب
مگر نه زشت و کثیفست مضغه در ارحام
یکی شود صنمی جانفزای در پایان
یکی شود قمری دلربای در انجام
مگر نه فتنه طوفان به امن گشت بدل
چو بر کمینه جودی سفینه جست آرام
مگر نه آدم خاکی چو در وجود آمد
تهی ز فرقت جن گشت ساحت ایام
مگر نه دوست چو بخشد عسل شود حنظل
مگر نه یار چو گوید شکر شود دشنام
مگر نه نور وجودات بزم عالم را
خلاص کرد ز چنگال ظلمت اعدام
مگر نه گشت همه رسم جاهلیت طی
ز کردگار چو مبعوث شد رسول انام
سحر چو گشت پدیدار روز گردد شب
شفق چو گشت نمودار صبح گردد شام
گر این قصیده دلکش به کوه برخوانی
صدا برآید کاحسنت ازین بدیع کلام