ولی فی المدیحة
آن خال سیه بر لب جان پرور جانان
خضریست سیه جامه به سرچشمه حیوان
در سینه من یاد غمش یونس و ماهی
در خاطر من نقش رخش یوسف و زندان
دل در طلبش آب حیاتست و سکندر
سر در قدمش تحفه مورست و سلیمان
باز از پی آشفتگی اهل وفا کرد
بر ماه رخ آشفته دو گیسوی پریشان
گفتی به سر گنج مقیمست دو افعی
یا در کف بیضای کلیمست دو ثعبان
ای سینه مجروح مرا زخم تو مرهم
ای خاطر افکار مرا درد تو درمان
هاروت فسونساز بود در چه بابل
یا خال دلاویز تو در چه زنخدان
از صفحه رخسار تو سر زد خط مشکین
یا باد صبا غالیه سا شد به گلستان
گویند نروید ز نمکزار گیاهی
روییده چرا از نمکین لعل تو ریحان
رویت ختن و نرگست آهوست عجب نیست
کز نافه شد آهوی ختن غالیه افشان
در سینه کشیدم ز جهان پای به دامن
کز دست فراق تو برم سر به گریبان
افروختم از مجمره سینه شراری
کافروخت نمش خاک بلا بر سر طوفان
گاه از الم دوری دلدار به حسرت
گاه از ستم گنبد دوار در افغان
گه مشعله افروختم از آه به گیتی
گه زلزله انداختم از ناله به گیهان
ناگاه یکی مژده رسان آمد و گفتا
کای سوده تن از حادثه بر بستر حرمان
برخیز که شد روی زمین ساحت ارژنگ
برخیز که شد ملک جهان روضه رضوان
برخیز که شد ساحت چین عرصه خاور
برخیز که شد دشت ختن ملک خراسان
برخیز که برخاست ز جا عیش در آفاق
برخیز که بنشست ز پا فتنه به دوران
برخیز و بخوان آیت منشور صدارت
از ناصیه صدر قضا قدر قدرشان
برخیر و ببین خلعت میمون وزارت
در پیکر جان پرور عباس قلیخان
صدری که کشد کلک درر سلک شریفش
بر نسخه احکام قضا سرخط بطلان
در خوی رود از شرم دلش بحر که دایم
بر چهره او آب زند ابر ز باران
یا در و گهر وام کند ز ابر که آرد
از بهر نوال کرمش مخزن شایان
در همت او شرک بود وصف تناهی
در دولت او کفر بود نسبت پایان
لطفش نه چنان آب گهر برده که بارد
از شرم به عمان پس ازین ابر به نیسان
گر داشت چنین آصف بالله نمی برد
اهریمن انگشتر ز انگشت سلیمان
هرجا که صریر قلم او کشد آهنگ
گردون سر و پاگوش شود بر چه به فرمان
آز و کرمش مرده و انفاس مسیحا
خلق و نعمش مائده و موسی عمران
گردون ز ازل ساخت یکی نغز مجله
تا بر شرف خویش کند دعوی برهان
توقیع قضا و قدرش زد به حواشی
فتوی به خرد برد که این نسخه فروخوان
چون دید که توقیع وقیع تو برو نیست
ناخوانده برافکنده ز کف منکر و غضبان
کاین باطل و هر محضر دیگر که بر او نیست
از خامه دستور ملک سرخط عنوان
تا داغ ولای تو بر او نقش نگیرد
مشکل که شود نطفه جنین در دل زهدان
چونان که ز لاحول سراسیمه شود دیو
در عهد تو از نام گله گرگ هراسان
از داد تو کز اوست ممالیک مزین
از عدل تو کز اوست اقالیم گلستان
هم حادثه را آب دو صد ساله به کوزه
هم نایبه را توشه سی ساله در انبان
جز ذات خداوند که لایدرک ذاته
بر رای تو سری نبود در خور کتمان
در چنبره امر تو نه چنبره چرخ
ماننده گویی که فتد در خم چوگان
در واهمه ات هرچه بجز شبهه تشکیک
در حافظه ات هرچه بجز نسبت نسیان
چون چشم حسود از حسد جاه تو گرید
از موجه هر قطره زند طعنه طوفان
بر کوهه یکران چو کند جلوه جمالت
ناهید کشد زمزمه ماه به کوهان
ای صدر قدر قدر که کلک تو ستاند
چون تیغ جهانسوز ملک باج ز خاقان
کلک تو و شمشیر ملک هردو به تأثیر
این ناظم دولت بود آن ناصر ایمان
آن کان گهر باشد و این مخزن یاقوت
آن تنگ شکر باشد و این معدن مرجان
هم صفحه ز ماهیت آن تزکیه هند
هم عرصه ز خاصیت این کوه بدخشان
صدرا برت آن کس که متاع هنر آرد
شکر سوی بنگاله برد زیره به کرمان
قاآنی و مدح تو خهی فکرت باطل
نعت نبی مرسل و اندیشه حسان
تا نیست برون آنچه درآید به تخیل
از مسأله ممتنع و واجب و امکان
اعدای تو را عمر ابد باد ولیکن
با فاقه و فقر و الم و محنت زندان
احباب تو را زندگی خضر ولیکن
با دولت و عیش و طرب و گشت گلستان