در ستایش صدراعظم دام اجلاله فرماید
به راغ و باغ گذر کرد ابر فروردین
شراره ریخت بر آن و ستاره ریخت براین
از آن شراره همه راغ گشت پر لاله
وزین ستاره همه باغ گشت پر نسرین
چمن از آن شده پر نور وادی ایمن
دمن ازین شده پر نار آذر برزین
مگر چمن ز گل آتش گرفت کز باران
زند بر آتش آن آب ابر فروردین
درین بهار مرا شیرگیر آهوکی است
گوزن چشم و پلنگینه خشم و گور سرین
میان عقل و جنون داده عشق او پدید
میان چشم و نظر کرده حسن او تفتین
دو طره اش چو دو برگشته چنگل شهباز
دو مژه اش چو دو گیرنده پنجه شاهین
قدش به قاعده موزون نه کوته و نه بلند
تنش به حد متناسب نه لاغر و نه سمین
دو چشم زیر دو ابرو و دو خال زیر دو چشم
گمان بری که همی در نگارخانه چین
دو ترک خفته و در زیر سر نهان کمان
دو بچه هندوی بیدار هر دو را به کمین
شب گذشته کز آیینه پارهای نجوم
سیه عماری شب را سپهر بست آیین
رسید بی خبر از راه و من ز رنج رمد
به چهره بسته نقابی چو زلف او مشکین
دو عبهرم شده از خون دو لاله نعمان
دمیده از بر هر لاله یک چمن نسرین
شده دو جزع یمانی دو لعل و از هر یک
چکیده ز اشک روان خوشه خوشه در ثمین
ندیده طلعت او دیدم از جوارح من
ز هر کرانه همی خاست نالهای حزین
مژه به چشمم همی خار زد که ها بنگر
جنون به مغزم هی بانگ زد که ها منشین
ز جای جستم و با صد تعب گشودم چشم
رخی معاینه دیدم به از بهشت برین
شعاع نور جبینش ز سطح خاک نژند
رسیده تا فلک زهره همچو ظل زمین
به کف بطی ز میش لعل رنگ و مشکین بوی
بسان آتش موسی به آب خضر عجین
از آن شراب که با نور او توان دید
نزاده در شکم مادر آرزوی جنین
چه دید دید مرا همچو باز دوخته چشم
دو لاله گشته عیان از دو نرگس مسکین
چه گفت گفت که ای آسمان فضل و هنر
ز فر قدین تو چندین چرا چکد پروین
چه سوزی این همه نارت که ریخت بر بستر
چه پیچی این همه مارت که هشت بر بالین
مگر خیال سر زلف من نمودی دوش
که بر تنت همه تابست و بر رخت همه چین
بگفتمش به شبی کابر پیلگون از برف
همی فشاند ز خرطوم پنبه سیمین
ز بس که سوده کافور بر زمانه فشاند
زمین ز حمل سترون شد آسمان عنین
به چشم من دو سه الماس سوده ریخت ز برف
سحرگهان که ز مشرق وزید باد بزین
ز درد چشم چنانم کنون که پنداری
به چشم من مژه از خشم می زند زوبین
چو این شنید ز جا جست و نام خواجه دمید
بهر دو چشمم و پذرفت درد من تسکین
فروغ چشم معالی نظام ملت و ملک
جمال چهر مکارم قوام دولت و دین
خدایگان امم صدراعظم ابر کرم
که صدر بدر نشانست و بدر صدر نشین
به یک نفس همه انفاس خلق را شمرد
ز صبح روز ازل تا به شام باز پسین
به یک نظر همه اسرار دهر را نگرد
ز اولین دم ایجاد تا به یوم الدین
زهی ز یمن یمینت زمانه برده یسار
خهی به یسر یسارت ستاره خورده یمین
مداد خامه تو خال چهر روح القدس
سواد نامه تو کحل چشم حورالعین
ز بهر پاس ممالک به عون عزم قوی
برای امن مسالک به یمن رای رزین
ز بال پشه نهی پیش باد سد سدید
ز نار تفته کشی گرد آب حصن حصین
ستاره با همه رفعت ترا برد سجده
زمانه با همه قدرت ترا کند تمکین
از آن زمان که مکان و مکین شدند ایجاد
ندید هیچ مکان چون تو در زمانه مکین
تو جزو عالمی و به ز عالمی چون آن
که جزو خاتم و هم به ز خاتمست نگین
به نور رای تو ناگشته نطفه خون به رحم
توان نمود معین بنات را ز بنین
پی فزونی عمر تو دهر باز آرد
هر آنچه رفته ازین پیش از شهور و سنین
ز بیم عدل تو نقاش را بلرزد دست
کشد چو نقش کبوتر به پنجه شاهین
در آفرینش عالم تو ز آن عزیزتری
که در میان بیابان تموز ماء مین
وجود را نبد ار ذات چون تویی زیور
هزار مرتبه کردی عدم بر او نفرین
زمین به قوت حکم تو حکمران سپهر
گمان بیاری رای تو اوستاد یقین
خزان گلشن تو نوبهار باغ بهشت
زمین درگه تو آسمان چرخ برین
گرت هزار ملامت کند حسود عنود
بدو نگیری خشم و بدو نورزی کین
از آنکه پایه سیمرغ از آن رفیع تر است
که التفات کند گر کشد ذباب طنین
به کفه کرمت چرخ و خاک همسنگند
اگر چه آن یک بالا فتاده این پایین
بلند و پستی دو کفه را مکن مقیاس
بدان نگر که همی راست ایستد شاهین
شنیده بودم مارست کاژدها گردد
چو چند قرن بگردد بر او سپهر برین
ز خامه تو شد این حرف مر مرا باور
از آنکه خامه تو مار بود شد تنین
به حکم آنکه چو ثعبان موسوی نگذاشت
به هیچ رو اثر از سحر ساحران لعین
برون ز ربقه حکم تو نیست خشک وتری
درست شد که تویی معنی کتاب مبین
همیشه تا نشود جهل با خرد همسر
هماره تا نبود زهر چون شکر شیرین
خرد به روی تو مجنون چو قیس از لیلی
هنر ز شور تو شیدا چو خسرو از شیرین
کف گشاده روانت ستوده جان بی غم
دلت شکفته تند بی گزنده و بخت سیمین