در مدح پادشاه خلد آشیان محمد شاه مغفور طاب الله ثراه فرماید
الحمد که آمد ز سفر موکب خسرو
وز موکب او کوکب دین یافته پرتو
از هر لب پژمرده به یمن قدم شاه
در هر دل افسرده به فر رخ خسرو
برخاست به جای دم ناخوش نفس خوش
بنشست به جای غم دیرین طرب نو
اینک چو سحابست هوا حامله رعد
از ناله زنبوره و آوای شواشو
سنجاب به دوش فلک از گرد عساکر
سیماب به گوش ملک از بانگ روا رو
آمد ملکی کز فزع کرد سپاهش
در چشمه خورشید سراسیمه شود ضو
دارای جوانبخت محمد شه غازی
شاهی که سمندش چو خیالست سبکرو
در چنبر چوگانش فلک همچو یکی گوی
در ساحت میدانش زمین همچو یکی گو
چون بر سر او رنگ نهد پای چو جمشید
چون از بر شبرنگ کند جای چو خسرو
گنجی شود از جودش هر سایل و مسکین
مرغی شود از تیرش هر ترکش و پهلو
ای خسته صمصام تو هر پیل تنی یل
ای بسته فتراک تو هر تیغ زنی گو
رخش تو بنی عم براقست ازیراک
میدان همی از چرخ کند گاه تک و دو
چون رفرف اگر بر زبر عرش نهد گام
مهماز زند قدر تو بازش که همی دو
آتش زده خشم تو به معموره عالم
زانگونه که ناپلیون در خطه مسکو
با بخت عدو بخت تو گوید به تمسخر
بیدارم و می دارم من پاس تو به غنو
گلزار سماحت شده در عهد تو بیخار
فالیز عدالت شده از جهد تو بی خو
تو مهر جهانبانی از آن سایل جودت
دامانش چو کان آمده از جود تو محشو
وقتی شرر دوزخ می کرد صدایی
قهر تو بدو گفت یکی گوی و دو بشنو
جاه و خطر آنجاست که بخت تو برد رخت
فتح و ظفر آنجاست که کوی تو کند غو
خالی شود ار ساحت دنیا ز تر و خشک
حالی بلآلی کندش جود تو مملو
از کینه و پرخاش عدو نیست ترا باک
مه را چه هراس از سگ و آن حمله عوعو
هم پیل بنهراسد اگر پشه کند بانگ
هم شیر نیندیشد اگر گربه کند مو
خودروی بود خصم تو در مزرع هستی
ای شاه بدان خنجر چون داسش بدرو
نه بذل ترا واهمه نفی لن ولا
نه جود ترا وسوسه شرط ان ولو
گر گندم ذات تو در آن خوشه نبستی
کس حاصل هستی نخریدی به یکی جو
در قالب بی روح عدو دهر دمد دم
چون نافه که از جهل گراید به سوی بو
اجرام بر رای تو چون ذره بر مهر
افلاک بر قدر تو چون قطره بر زو
در سایه قدر تو اگر ماه و اگر مهر
در پایه صدر تو اگر زاب و اگر زو
تا نفس بنالد چو خطا گردد امید
تا طبع ببالد چو روا گردد مدعو
نالنده عدویت ز خطا دیدن مسؤول
بالنده حبیبت ز روا گشتن مرجو
تا دیبه ز روم آیدو سنجاب ز بلغار
تا نافه ز چین خیزد و کافور ز جوجو
عز و شرف از ماهیت قدر تو خیزد
زانسان که ز گل بوی و ز می رنگ و ز مه تو
بی غره اقبال تو شامی نشود صبح
بی طره اعلام تو صبحی نشود شو
تا بخت تو برنا بود و تخت تو برپا
ای شاه به داد و دهش و نیکی بگرو
از امر قدر در کنف حفظ خداپوی
با حکم قضا معتکف کاخ رضا شو
قاآنی صد شکر که رستیم ز اندوه
والحمد که آمد ز سفر موکب خسرو