در توصیف زلف و تخلص بنام نامی مظهرالعجایب غالب کل غالب علی بن ابی طالب علیه السلام گوید
تو ای نیلوفر بویا که خورشیدت دلیلستی
شب یلداستی که را که بس تار و طویلستی
پناه گلشن رضوان و خلوت خانه قدسی
شبستان ملک یا آشیان جبرئیلستی
گهی دور قمر را دود آتشگاه نمردی
گهی بر گرد گل ریحان بستان خلیلستی
گهی در بر کف موسی ترا گه طلعت یوسف
ز نیل سوده پیچان موج زن دریای نیلستی
گهی در آتش و گاهی میان طشت خون اندر
سیاه و سوخته مانا سیاووش قتیلستی
چو تر گردد بریزد مشک از هم بس شگفت آید
به قید عاشقان ای زلف تر زنجیر پیلستی
به خلد و سلسبیلش راه نبود مرد عاصی را
تو عاصی از چه ره در پاس خلد و سلسبیلستی
تو را در سایه طاووس بهشت ای سایه طوبی
غلط گفتم که طوبی را به سر ظل ظلیلستی
شنیدستم که مار آید دلیل خلد شیطان را
سیه ماری به سوی خلد شیطان را دلیلستی
بجز از سایه تو کی توان جستن عدیل تو
به روی یار خرم زی که بی یار و عدیلستی
مرا بر نیلیستی دیده شنجرفی به هجر اندر
تو را تا توده شنجرف اندر زیر نیلستی
قرا محمود یا خود شاملو ای طره جانان
سیه خیمه ترا اندر چه گلشن وز چه ایلستی
بیفشان خویش را تا گویمت تبت کجا باشد
به خود بشکن بگویم تا به چینت چند میلستی
ز تیره ابر نوروزی همی بارد به لالستان
هرا دو دیده لالستان و تو ابر بخیلستی
به هر کس وعده فردوس اعلی از تو در طاعت
مگر خاک ره شاهنشه دین را وکیلستی
پناه دین حق نفسی نبی مقصود حرف کن
علی کایینه ذات خدواند جلیلستی