در ستایش امیر بی نظیر الله قلیخان ایلخانی قاجار فرماید
ای روی تو فهرست شادمانی
وصل تو به از فصل نوجوانی
در چشم تو صد جور آشکارا
در زلف تو صد فتنه نهانی
کویت به حقیقت بهشت دنیا
رویت به صفت عیش جاودانی
گیسوی تو طومار دلفریبی
ابروی تو طغرای دل ستانی
هر بوسه یی از لعل روح بخشت
سرمایه یک عمر زندگانی
گر فاخت قد ترا ببیند
نشناسدش از سرو بوستانی
هر شب رود از شرم طلعت تو
در زیر زمین ماه آسمانی
مشکم جهد از مغز جای عطسه
هرگه که سر زلف برفشانی
در هجر تو ای دوست زنده مانم
شاید که بنالم ز سخت جانی
خواهم شبکی بی حضور اغیار
سرمست شوی از می مغانی
چون روح روان دربرم نشینی
وز آب دو رخ آتشم نشانی
گه زلف تو بویم چنان که دانم
گه لعل تو بوسم چنان که دانی
تا صبح نمایم ز بیم دزدان
بر گنج سرین تو پاسبانی
ای ترک سرین تو کان نقره است
زان سیم بریز تا توانی
ترسم که بر آن کان نقره تو
خود را بزند دزد ناگهانی
هر چند کس ار سیم تو بدزدد
زر در عوض نقره می ستانی
بسپار به من سیم خویش اگر چه
از گرگ ندیدست کس شبانی
ترکا علم الله مهت نخوانم
مه را نبود قد خیزرانی
شوخا شهدالله گلت ندانم
گل را نبود زلف ضیمرانی
هر نکته که در دلبری به کارست
دانی همه الا که مهربانی
هر فن که به عاشق کشی ضرورست
داری همه الا که خوش زبانی
زنهار کجا می بری به تنها
این بار سرین را بدین گرانی
از بسکه سرین تو گشته فربه
برخاستن از جا نمی توانی
آن بار گران را فرو هل از دوش
خود را به زمین چند می کشانی
من بار تو بر دوش خود گذارم
با این همه پیری و ناتوانی
ای دوست چو می بگذرد زمانه
آن به که تو با دوست بگذرانی
راحت برسان تا رسی به راحت
کان چیز که بخشی همان ستانی
با عیش و طرب بگذران جهان را
زان پیش که رخت از جهان جهانی
چون مرگ درآید ز کس نپرسد
کز نسل اعالیست یا ادانی
زان باده رنگین بخور که جامش
سرچشمه عیشست و شادمانی
وز جام به کام تو نارسیده
حالی شودت چهره ارغوانی
بینا شوی آنسان که در شب تار
بی نقش صور بنگری معانی
از وجد زمین را به جنبش آرد
گرد دردی از آن بر زمین چکانی
بر جرم سها گرد فتد شعاعش
فی الحال سهیلی شود یمانی
از وجد بپرد دلت چو سیماب
گر قطره یی از وی به لب رسانی
زان باده علی رغم جان دشمن
نوشیم به آیین دوستگانی
گه ساقی مجلس دهد پیاله
گه مطرب محفل زند اغانی
گاهی تو پی تردماغی من
بوسی دو سه بخشی به رایگانی
گه من به تو از مدحت خداوند
ایثار کنم گنج شایگانی
خورشید عجم شمع بزم قاجار
الله قلیخان ایلخانی
آنکو نظر حزم دوربینش
در دل نگرد صورت امانی
تا تیغ هلالیش دیده خورشید
افکنده سپر در جهان ستانی
یکبارگی از چشم مردم افتاد
با خاک رهش کحل اصفهانی
ای رای تو مشکوة عقل اول
وی روی تو مصباح صبح ثانی
رایات تو آیات ملک گیری
احکام تو اعلام کامرانی
در صورت تو سیرت ملایک
در غره تو فره کیانی
از فر تو عالی زمین سافل
وز بخت تو باقی جهان فانی
گر روح مجسم شود تو اینی
ور عقل مصور شود تو آنی
در تیره شب از رای روشن تو
اسرار نهانی شود عیانی
سروی که نشینی به سایه او
بر وی نوزد باد مهرگانی
باغی که خرامی به ساحت او
ایمن بود از صرصر خزانی
تیغ تو به دشتی که خون فشاند
تا حشر بود خاکش ارغوانی
بر چهره خصمت اجل بخندد
کز هیبت تو گشته ارغوانی
پیشانی رخش ترا ببوسد
گر زنده شود گرد سیستانی
گر وصف سمندت به کوه خوانند
که باد شود در سبک عنانی
ور قصه عزمت به بحر رانند
لنگر کند آهنگ بادبانی
خشم تو به تدبیر برنگردد
زانگونه که تقدیر آسمانی
اوصاف تو در وهم ما نگنجد
ا ز ما ارنی از تو لن ترانی
ای چرخ هنر را دل تو محور
وی کاخ کرم را کف تو بانی
بی سعی قلم حکم نافذ تو
در نامه شود ثبت از روانی
آیات قضا نارسیده بینی
احکام قدر نانوشته خوانی
اندام معانی برهنه بیند
ادراک تو در کسوت مبانی
مفتاح فتوحست رایت تو
همچون علم نطع کاویانی
هستی به طفیل تو یافت مایه
زانسان که طفیلی به میهمانی
ای کرده به بام رواق جاهت
نه پایه افلاک نردبانی
از فرط ارادت به حضرت تو
این شعر فرستادم ارمغانی
هر نقطه او خال چهر جانست
گر نکته گیرد عدوی جانی
من نای معانی چنین نوازم
گو خصم تو بهتر زن ار توانی
ختمست در اقلیم دانش امروز
بر من لقب صاحب القرانی
خوارم ز جهان گر چه خواری من
بر عزت من بس بود نشانی
خواری کشد از گاز و پتک و کوره
زآنرو که عزیزست زرکانی
طوطی به قفس کی شدی گرفتار
گر شهره نبودی به خوش زبانی
از دام بلا ایزدت رهاند
از دام بلا گر مرا رهانی
تا ملک بقا جاودان بماند
در ملک بقا جاودان بمانی
هر کاو نرود راست با تو چون تیر
پشتش کند از بار غم کمانی
مفعول مفاعیل فاعلاتن
تقطیع چنین کن ز نکته دانی
تا مطرب مجلس به رقص خواند
تن تن تنناتن تنن تنانی