شماره ٤٤: خوشا دلی که ز غیر خداست آسوده
خوشا دلی که ز غیر خداست آسوده
ضمیر خویش ز وسواس دیو پالوده
خوش آنکه جان گرامی بحق فدا کرده
تنش به بندگی مخلصانه فرسوده
ز حق چه بهره برد آنکه روش با غیرست
خدا قل الله و ذرهم ببنده فرموده
دمی چگونه تواند بیاد حق پرداخت
که نیست یک نفس از فکر غیر آسوده
دلا بیا که ز غیر خدا بپردازیم
کنیم سر خود از یاد غیر پالوده
دل از جهان بکنیم و بحق دهیم، جهان
وفا ندارد و تا بوده بیوفا بوده
اگر نه قابل درگاه حق تعالائیم
که گشته ایم ز سر تا بپای آلوده
زنیم دست ارادت بدامن آن کو
بخاک پای عزیزان جبین خود سوده
مگر نسیم صبا را ز صبح دریابیم
که هست بکر وز انفاس خلق پالوده
بیا که از یمن جان کشیم بوی خدا
بنیمشب که همه دیدهاست بغنوده
فریب کاسه دنیا مخور که دارد زهر
خوش آن کسی که بدین کاسه لب نیاسوده
مباش یک نفس ایمن بروی توده خاک
که صد هزار اسیرند زیر این توده
برای توشه بعلم و عمل قیام نمای
که عنقریب قیامت نقاب بگشوده
هزار شکر که (فیض) از هدای آل نبی
غبار شرک و ضلالت ز سینه بزدوده
به یمن دوستی اهل بیت پیغمبر
بسوی خلد ره مستقیم پیموده