شماره ١٢٠: گه نقاب از رخ کشیدی گه نقاب انداختی
گه نقاب از رخ کشیدی گه نقاب انداختی
تهمتی بر سایه و بر آفتاب انداختی
گه نمائی روی و گه پنهان کنی در زیر زلف
زین کشاکش خلق را در پیچ و تاب انداختی
بس نشانهای غلط دادی بکوی خویشتن
تشنگان وادیت را در سراب انداختی
شرم بی اندازه ات سرهای ما افکند پیش
از حجاب خویش ما را در حجاب انداختی
زلف را کردی پریشان بر عذار آتشین
رشته جان مرا در پیچ و تاب انداختی
بر امید وعده فردا ز خود راندی بنقد
عابدان را در ثواب و در عقاب انداختی
عاشق بیچاره را مهجور در عین وصال
چشم گریان سینه بریان دل کباب انداختی
اهل دل را صاف دادی اهل گل را درد درد
عاقلان را در حساب و در کتاب انداختی
(فیض) گفتی بس غزل هر یک ز دیگر خوبتر
حیرتی در طالبان انتخاب انداختی
میشود آخر دلت غواص بحر من لدن
بس درو گوهر که از چشم پرآب انداختی