" rel="stylesheet"/> "> ">

مطلع یک غزل

شب و روز من آن داند که دیده است

پریشان زلف او را بر بناگوش

ندارم عقل در کف ای خوشا دی

ندارم هوش در سر ای خوشا دوش

نگه می کردی و می بردیم عقل

سخن می گفتی و می بردیم هوش

عیان روی گل و دامان گلچین

نشاید گفت بلبل را که مخروش