پند و اندرز
شکست رنگ شباب و هنوز رعناپی
درآن دیار که زادی هنوز آنجایی
بحیرتم که چه دارو رهاندت زین درد
که عین جهلی و داری گمان که دانایی
خراب کرده جهلی و فارغ از دانش
عظیم دردی داری و بس شکیبایی
اگر درآینه بینی ز شرم زشتی خویش
بچاه ویل در افتی چودیده بگشایی
زمانه بهر تو تابوت میدهد سامان
تو خود زگوشه مسند فرو نمیآیی
هزار مغلطه داری درآستین پنهان
کلاه گوشه دانش بعرش اگرسایی
شکسته اندودواشان همین شکستگی است
تو تندرستی و بر مومیایی افزایی
مگو که جوهر الماسم و مصون از سنگ
که دهر سنگ بکف حاضر و تو مینایی
سپهر بیضه عنقا بود، کنون دریاب
که تو بدعوی هستی چه ژاژ میخایی
بتلخی غم اگر آشنا کنی کامت
گمان برم که به از بیغمان بیاسایی
سپیده موی شدی ای عروس طبع و هنوز
بطالع من بد روز فتنه میزایی
همه بهشت مجو قرب دوست هم چیزی است
قدم فراز ترک نه چو گرم سودایی
بکودکی شده مویت سپید و بیخردی
از آن زبطن هوس در بهشت میزایی
مبصران همه تن چشم در حریم وصال
تو جمله دست و شکم پیش من و سلوایی
از آن حساب تو هر دم تفاوتی دارد
که قد سرو نبینی و سایه پیمایی
بزیر جامه نهان کرده ای برص لیکن
بچشم اهل بصارت برهنه میآیی
چگونه شاهد عصمت زنو نپرهیزد
که در شکستن ناموس ناشکیبایی
چه عذرهای موجه نهی معاصی را
بچش لعاب دهانت که قند میخایی
تمام عرصه محشرمگس فرو گیرد
اگر چنین بقیامت شکر فروش آیی
سبک عنان شو و خود را بملک علم رسان
ازین چه سود که انگشت جهل میخایی
جنون ز سربنه و دست عقل گیر و بیا
کزین بهانه مسلم نه ای که شیدایی
عصا بگف نه و تکبیر فتح خوان و برو
که نشنود زتو همت که ناتوانایی
دوشیوه داری و در هر دو عرفی از توبه است
که ترهات فروشی و عمر فرسایی
سخن دراز شد افسانه تا بکی خوانم
اگر سخن شنوی بس همینکه خودرایی
گرت هواست که گویم چگونه میباشی
بگویمت بنگر واژ گونه میآیی