شماره ٩٢
منم که میکنم از درد بیکرانه خویش
مگو مگو زغم آرایش زمانه خویش
فلک بچرب زبانی گدای فرصت نیست
بمدعی ندهی گوهر یگانه خویش
ز نفخ صورنه طوفان نوح بی خطر است
چرا نتازد عنقاب بآشیانه خویش
بوعدگاه تو امید آنقدر بنشاند
که در دیار خودم سوخت شوق خانه خویش
خراب آتش رمز محبتم عرفی
که در شرار نهان میکندر زبانه خویش