شماره ١٠٤
از دل غم او دریغ داریم
این می زسبو دریغ داریم
تا درسر کوی تو بلغزید
پای از لب جو دریغ داریم
دوزیم ز چاک سینه مرهم
زین رخنه رفو دریغ داریم
خود چیست متاع دین که آنرا
از روی نکو دریغ داریم
سیراب و معززیم زانرو
آب از سک کو دریغ داریم
عالم همه ریش آن مه وما
یک خنده از او دریغ داریم
تو گل بجهان فشانی وما
سنگش ز سبو دریغ داریم
عرفی بدما بگو که اسرار
از بیهده گو دریغ داریم