شماره ١٠٧
دل و جان بردگی بودند و من افسانه شان کردم
چراغ خانقاه شیخ و آتش خانه شان کردم
زبیم هجر و امید وصال آشفته دل بودم
زحیرت آشنا گشتم زخود بیگانه شان کردم
ز سوز مهوشان از درد چندان سوختم خود را
که بر شمع مزار خویشتن پروانه شان کردم
سبوها دوش در مستی شکستم لیک یکیک را
دگر برچیدم و بوسیدم و پیمانه شان کردم
ببزم بیغمان دوشینه بودم میهمان عرفی
زبس کز بهر دل بگریستم دیوانه شان کردم