شماره ١٠٨
ازشش جهتم شکوه زند موج و خموشم
در زهر زنم غوطه وسرچشمه نوشم
سرتا بقدم عیبم و از دوستی خویش
عیبی نشناسم که از آن پرده نپوشم
بر خلق نخواهم که زنم ناصیه خویش
تا جمله بدانند که من بیهده کوشم
تزویر خرم بهر دو عالم بوکالت
هر گاه که در کوی ریا زهد فروشم
تا فتنه فردای قیامت نشناسی
این مغبچه امروز ببین بر سر دوشم
از درد کشان شو که من غمزده عرفی
تا بودم از آن جمع نه غم بود و نه هوشم