شماره ١٣٨
ما جام درد بادف و نی کم کشیده ایم
دایم قدح نهفته زمحرم کشیده ایم
دامن زجام می بکش ای محتسب که ما
جام و سبو زچشمه زمزم کشیده ایم
دانسته ایم تلخی عیش و گذشته ایم
تا خویش را بحلقه ماتم کشیده ایم
ناسور گشته زخم و نمک را چه میکنیم
ما انتقام خویش زمرهم کشیده ایم
ای آسمان مناز به بیداد خود که دوش
آهی برای مردم عالم کشیده ایم
ماداده ایم شیوه غم بیشکی قرار
عرفی چه ها زمردم بیغم کشیده ایم