شماره ١٥١
ساقی بیا و دامن گل برسبو فشان
مست شراب هم بریا حین فروفشان
ای باغبان تو بزم فروچین که بیخودم
دامان گل بیار بر حرف خوفشان
خاموش واعظا که دم گرم نیستت
جامی بگیر و بر جگر گفتگو فشان
طوفان ناز و عشوه اساس امید کند
ایدل بمرده دو جهان آرزو فشان
پیشت رخم در آتش دل پایدار نیست
ای خضر هر نفس دم آبی فرو فشان
عرفی گل و گلاب چه ریزی بخاک ما
بر مشت خار شیشه زهری فروشان