هفت پیکر نظامی - هفت پیکر - نشستن بهرام روز دوشنبه در گنبد سبز و افسانه گفتن دختر پادشاه اقلیم سوم

بشر گفت ای سلیم دل برخیز

در چنین خم مباش رنگ آمیز

آب او خورده با دل انگیزی

چرک تن را چرا در او ریزی

هرکه آبی خورد که بنوازد

در وی آب دهن نیندازد

سرکه نتوان بر آینه سودن

صافیی را به درد آلودن

تا دگر تشنه چون به تاب رسد

زآب نوشین او به آب رسد

مرد بد رأی گفت او نشنید

گوهر زشت خویش کرد پدید

جامه بر کند و جمله بر هم بست

خویشتن گرد کرد و در خم جست

چون درون شد نه خم که چاهی بود

تا بن چه دراز راهی بود

با اجل زیرکی به کار نشد

جان بسی کند و رستگار نشد

ز آب خوردن تنش به تاب افتاد

عاقبت غرقه شد در آب افتاد

بشر از آنسو نشسته دل زده تاب

از پی آب کرده دیده پرآب

گفت باز این حرام زاده خام

کرد بر من سلام خویش حرام

ترسم این چرگن نمونه خصال

آرد آلودگی به آب زلال

آب را چرک او کند به درنگ

وانگهی در سفال دارد سنگ

این بداندیشی از بدان آید

نه ز پاکان و بخردان آید

هیچکس را چنین رفیق مباد

این چنین سفله جز غریق مباد

چون درین گفتگوی زد نفسی

مرد نامد برین گذشت بسی

سوی خم شد به جستجوی رفیق

واگهی نه که خواجه گشت غریق

غرقه ای دید جان او شده گم

سر چون خم نهاده بر سر خم

طرفه در ماند کاین چه شاید بود

چوبی از شاخ آن درخت ربود

هم به بالای نیزه ای کم و بیش

ساده کردش به چنگ و ناخن خویش

چون مساحت گران دریائی

زد در آن خم به آب پیمائی

خم رها کن که دید چاهی ژرف

سر به آجر بر آوریده شگرف

نیمه خم نهاده بر سر او

تا دده کم شود شناور او

برکشید آن غریق را به شتاب

در چه خاک بردش از چه آب

چون در انباشتش به خاک و به سنگ

بر سرینش نشست با دل تنگ

گفت کان گربزی ورایت کو

وان درفش گره گشایت کو

وانهمه دعویت به چاره گری

با دد و دیو و آدمی و پری

وانکه گفتی ز هفت چرخ بلند

غیب را سر در آورم به کمند

کو شد آن دعوی دوازده فن

وانهمه مردی ای نه مرد و نه زن

وان نمودن که بنگرم پیشی

کارها را به چابک اندیشی

چاهی آنگاه سر گشاده به پیش

چون ندیدی به دور بینی خویش

وانکه ما را بر آنچنان آبی

فصلها گفته شد ز هر بابی

فصل ما گر به هم شماری داشت

آن نگفتیم کاصل کاری داشت

هرچه در آب آن خم افکندیم

آتش اندر خم خود آگندیم

نقش آن کارگه دگرگون بود

از حساب من و تو بیرون بود

تا فلک رشته را گره دادست

بر سر رشته کس نیفتادست

گرچه هرچه اندر آن نمط گفتیم

هردو ز اندیشه غلط گفتیم

تو بدان غرقه ای و من رستم

که تو شاکر نه ای و من هستم

تو که دام بهایمش خواندی

چون بهایم به دام درماندی

من به نیکی بدو گمان بردم

نیک من نیک بود و جان بردم

این سخن گفت و از زمین برخاست

رخت او باز جست از چپ و راست

رفت و برداشت یک به یک سلبش

دق مصری عمامه قصبش

چونکه مهر از نورد بازگشاد

کیسه ای زان میان به زیر افتاد

زر مصری درو هزار درست

زان کهن سکه ها که بود نخست

مهر بنهاد و مهر ازو برداشت

همچنان سر به مهر خود بگذاشت

گفت شرط آن بود که جامه او

با زر و زینت و عمامه او

جمله در بندم و نگهدارم

به کسی کاهل اوست بسپارم

باز پرسم سرای او به کجاست

برسانم به آنکه اهل سراست

چون زمن نامد استعانت او

نکنم غدر در امانت او

گر من آن ها کنم که او کردست

هم از آنها خورم که او خوردست

همچنان آن نورد را در بست

چونکه در بسته شد گرفت به دست

رهروی در گرفت و راه نوشت

سوی شهر آمد از کرانه دشت

چون درآسود یک دو روز به شهر

داد ز خواب و خورد خود را بهر

آن عمامه به هر کسی بنمود

که خداوند این که شاید بود

زاد مردی عمامه را بشناخت

گفت لختی رهت بباید تاخت

در فلان کوی چندمین خانه

هست کاخی بلند و شاهانه

در بزن کان در آستانه اوست

بی گمان شو که خانه خانه اوست

بشر با جامه و عمامه و زر

سوی آن خانه شد که یافت خبر

در زد آمد شکر لبی دلبند

باز کرد آن در رواق بلند

گفت کاری و حاجتی بنمای

تا بر آرم چنانکه باشد رای

بشر گفتا بضاعتی دارم

بانوی خانه کو که بسپارم

گر درون آمدن به خانه رواست

تا درآیم سخن بگویم راست

که ملیخای آسمان فرهنگ

از زمانه چو ریو دید و چه رنگ

زن درون بردش از برون سرای

بر کنار بساط کردش جای

خویشتن روی کرد زیر نقاب

گفت برگو سخن که هست صواب

بشر هر قصه ای که بود تمام

گفت با ماهروی سیم اندام

آن به هم صحبتی رسیدن او

در هنرها سخن شنیدن او

وان برآشفتش چو بد مستان

دعوی انگیختن به هر دستان

وان به هر چیز بدگمان بودن

خوبیی را به زشتی آلودن

وان چه از بهر دیگران کندن

خویشتن را دران چه افکندن

وان شدن چون محیط موج زنش

عاقبت ماندن آب در دهنش

چون فرو گفت هرچه دید همه

وآنچه زان بی وفا شنید همه

گفت کاو غرقه شد بقای تو باد

جای او خاک خانه جای تو باد

جیفه ای کاب شسته بودش پاک

در سپردم به گنج خانه خاک

رخت او هرچه بود در بستم

واینک اینک گرفته در دستم

جامه و زر نهاد حالی پیش

کرد روشن درست کاری خویش

زن زنی بود کاردان و شگرف

آن ورق باز خواند حرف به حرف

ساعتی زان سخن پریشان گشت

آبی از چشم ریخت و زآب گذشت

پاسخش داد کای همیون رای

نیک مردی ز بندگان خدای

آفرین بر حلال زادگیت

بر لطیفی و رو گشادگیت

که کند هرگز این جوانمردی

که تو در حق بی کسان کردی

نیک مردی نه آن بود که کسی

ببرد انگبینی از مگسی

نیک مرد آن رود که در کارش

رخنه نارد فریب دینارش

شد ملیخا و تن به خاک سپرد

جان به جائی که لایق آمد برد

آنچه گفتی ز بد پسندان بود

راست گفتی هزار چندان بود

بود کارش همه ستمگاری

بی وفائی و مردم آزاری

کرد بسیار جور بر زن و مرد

بر چنانی چنین بود درخورد

به عقیدت جهود کینه سرشت

مار نیرنگ و اژدهای کنشت

سالها شد که من برنجم ازو

جز بدی هیچ بر نسنجم ازو

من به بالین نرم او خفته

او به من بر دروغها گفته

من ز بادش سپر فکنده چو میغ

او کشیده چو برق بر من تیغ

چون خدا دفع کردش از سر من

رفت غوغای محنت از در من

گر بد ار نیک بود روی نهفت

از پس مرده بد نشاید گفت

پای او از میانه بیرون شد

حال پیوند ما دگرگون شد

تو از آنجا که مرد کار منی

به زناشوئی اختیار منی

مایه و ملک هست و ستر و جمال

به ازین کی رسد به جفت حلال

به نکاحی که آن خدا فرمود

کار ما را فراهم آور زود

من به جفتی ترا پسندیدم

که جوانمردی ترا دیدم

تو به من گر ارادتی داری

تا کنم دعوی پرستاری

قصه شد گفته حسب حال اینست

مال دارم بسی جمال اینست

وانگهی برقع از قمر برداشت

مهر خشک از عقیق تر برداشت

بشر چون خوبی و جمالش دید

فتنه چشم و سحر خالش دید

آن پری چهره بود کاول روز

دیده بودش چنان جهان افروز

نعره ای زد چنانکه رفت از هوش

حلقه در گوش یار حلقه به گوش

چون چنان دید نوش لب بشتافت

بوی خوش کرد و جان او دریافت

هوش رفته چو هوش یافته شد

سرش از تاب شرم تافته شد

گفت اگر شیفتم ز عشق پری

تا به دیوانگی گمان نبری

گر بود دیو دیده افتاده

من پری دیدم ای پری زاده

وین که بینی نه مهر امروزست

دیر باشد که در من این سوزست

که فلان روز در فلان ره تنگ

برقعت را ربود باد از چنگ

من ترا دیدم و ز دست شدم

می وصلت نخورده مست شدم

سوختم در غم نهانی تو

رفت جانم ز مهربانی تو

گرچه یک دم نرفتی از یادم

با کسی راز خویش نگشادم

چونکه صبرم در اوفتاد ز پای

رفتم و در گریختم به خدای

تا خدایم به فضل و رحمت خویش

آورید آنچه شرط باشد پیش

چون نکردم طمع چو بوالهوسان

در حریم جمال و مال کسان

دولتی کو جمال و مالم داد

نز حرام اینک از حلالم داد

زن چو از رغبت وی آگه شد

رغبتش زآنچه بد یکی ده شد

بشر کان حور پیکرش بنواخت

رفت بیرون و کار خویش بساخت

گشت با او به شرط کاوین جفت

نعمتی یافت شکر نعمت گفت

با پریچهره کام دل می راند

بر خود افسون چشم بد می خواند

از جهودی رهاند شاهی را

دور کرد از کسوف ماهی را

از پرندش غیار زردی شست

برگ سوسن ز شنبلیدش رست

چون ندید از بهشتیان دورش

جامه سبز دوخت چون حورش

سبزپوشی به از علامت زرد

سبزی آمد به سرو بن در خورد

رنگ سبزی صلاح کشته بود

سبزی آرایش فرشته بود

جان به سبزی گراید از همه چیز

چشم روشن به سبزه گردد نیز

رستنی را به سبزی آهنگست

همه سر سبزیی بدین رنگست

قصه چون گفت ماه بزم آرای

شه در آغوش خویش کردش جای

نشستن بهرام روز دوشنبه در گنبد سبز و افسانه گفتن دختر پادشاه اقلیم سوم - قسمت دوم