دیوان حافظ

در جنب بحر جود تو از ذره کمتر است
صد گنج شايگان که ببخشي به رايگان

دیوان خاقانی

يک مي به دو گنج شايگان خر
رغم دل رايگان خوران را

دیوان قاآنی

نمودي چهره ماه آسمان را ز آستان راندي
گشودي غنچه گنج شايگان را رايگان کردي

جمشید و خورشید ساوجی

تن چو نسيم تو گنجي است شايگان وآنگه
دو مار بر سر آن گنج شايگان خفته

دیوان عبید زاکانی

اگر چه قافيه شد شايگان چه باک او را
که از معاني صد گنج شايگان دارد

دیوان سلمان ساوجی

صدگنج شايگان کنم اندر هر آستين
بهر نثارش از گهر رايگان چشم

دیوان خاقانی

مار ضحاک ماند بر پايم
وز مژه گنج شايگان برخاست

بر خاک درت زکات دربان
گنج زر شايگان ببينم

دیوان سعدی

به گنج شايگان افتاده بودم
ندانستم که بر گنجند ماران

دیوان محتشم کاشانی

کرمش کيسه اي که پر سازد
مخزن گنج شايگان باشد

دیوان مسعود سعد سلمان

توشناسي مرا که نگشايد
کس چو من گنج شايگان قلم

پاسبان کرد باغ قمري را
که بسي گنج شايگان دارد

دیوان وحشی بافقی

ذات او جوهري که عالم ازو
مخزن گنج شايگان باشد

شکسته وقت تعجيل عطايت
در سد خانه گنج شايگان باد

ز دست بخششت در آستينش
کليد قفل گنج شايگان باد

دیوان عرفی شیرازی

گر بخون خوردن دهندم اختيار
خون گنج شايگان خواهم گزيد

دیوان شمس

گويم که گنجي شايگان گويد بلي ني رايگان
جان خواهم وانگه چه جان گويم سبک کن بار من

دیوان خاقانی

تا قلم را مار گنج پادشاهي کرده اند
از دهان مار گنج شايگان افشانده اند

گنج بخشا يک دو حرف از مدح تو
بر سه گنج شايگان خواهم گزيد

خيز خاقاني ز گنج فقر خلوت خانه ساز
کز چنين توان اندوخت گنج شايگان

دیوان صائب

حصار مارپيچش اژدهاي گنج را ماند
ولي ارزد به گنج شايگان هر خشت ديوارش

دیوان قاآنی

او گنج شايگان و منم آن گدا که هست
بر گنج باز ديده حسرت نگر مرا

آنکه يک رشح کف او آشکارا صد هزار
گنج بادآورد و گنج شايگان مي آورد

هفت پیکر نظامی

کيست کو گنج رايگان نخرد
وارزوئي چنين به جان نخرد

دیوان امیر خسرو

مبين گدايي من بر درت که در همت
توانگرم که غمت گنج شايگان من است