دیوان حافظ

در جنب بحر جود تو از ذره کمتر است
صد گنج شايگان که ببخشي به رايگان

دیوان خاقانی

يک مي به دو گنج شايگان خر
رغم دل رايگان خوران را

دیوان قاآنی

نمودي چهره ماه آسمان را ز آستان راندي
گشودي غنچه گنج شايگان را رايگان کردي

جمشید و خورشید ساوجی

تن چو نسيم تو گنجي است شايگان وآنگه
دو مار بر سر آن گنج شايگان خفته

دیوان عبید زاکانی

اگر چه قافيه شد شايگان چه باک او را
که از معاني صد گنج شايگان دارد

دیوان سلمان ساوجی

صدگنج شايگان کنم اندر هر آستين
بهر نثارش از گهر رايگان چشم

دیوان خاقانی

مار ضحاک ماند بر پايم
وز مژه گنج شايگان برخاست

بر خاک درت زکات دربان
گنج زر شايگان ببينم

دیوان سعدی

به گنج شايگان افتاده بودم
ندانستم که بر گنجند ماران

دیوان محتشم کاشانی

کرمش کيسه اي که پر سازد
مخزن گنج شايگان باشد

دیوان مسعود سعد سلمان

توشناسي مرا که نگشايد
کس چو من گنج شايگان قلم

پاسبان کرد باغ قمري را
که بسي گنج شايگان دارد

دیوان وحشی بافقی

ذات او جوهري که عالم ازو
مخزن گنج شايگان باشد

شکسته وقت تعجيل عطايت
در سد خانه گنج شايگان باد

ز دست بخششت در آستينش
کليد قفل گنج شايگان باد

دیوان عرفی شیرازی

گر بخون خوردن دهندم اختيار
خون گنج شايگان خواهم گزيد

دیوان شمس

گويم که گنجي شايگان گويد بلي ني رايگان
جان خواهم وانگه چه جان گويم سبک کن بار من

دیوان خاقانی

تا قلم را مار گنج پادشاهي کرده اند
از دهان مار گنج شايگان افشانده اند

گنج بخشا يک دو حرف از مدح تو
بر سه گنج شايگان خواهم گزيد

خيز خاقاني ز گنج فقر خلوت خانه ساز
کز چنين توان اندوخت گنج شايگان

دیوان صائب

حصار مارپيچش اژدهاي گنج را ماند
ولي ارزد به گنج شايگان هر خشت ديوارش

دیوان قاآنی

او گنج شايگان و منم آن گدا که هست
بر گنج باز ديده حسرت نگر مرا

آنکه يک رشح کف او آشکارا صد هزار
گنج بادآورد و گنج شايگان مي آورد

هفت پیکر نظامی

کيست کو گنج رايگان نخرد
وارزوئي چنين به جان نخرد

دیوان امیر خسرو

مبين گدايي من بر درت که در همت
توانگرم که غمت گنج شايگان من است

دیوان انوری

تا هم ميان صرح ممرد به پيش چشم
بر روي او فشاند همه گنج شايگان

دیوان پروین اعتصامی

زان گنج شايگان که بکنج قناعت است
مور ضعيف گر چو سليمان شود رواست

دیوان حافظ

اي آفتاب ملک که در جنب همتت
چون ذره حقير بود گنج شايگان

دیوان خاقانی

بر خط دستش که هند و چين در اوست
هفت گنج شايگان خواهم فشاند

مواعظ سعدی

صد گنج شايگان به بهاي جوي هنر
منت بر آنکه مي دهد و حيف بر منست

دیوان صائب

تا مه روي تو پرتو بر جهان انداخته
پيش هر ويرانه گنج شايگان انداخته

دیوان عبید زاکانی

خجسته کلک گهربار عنبر افشانت
به سائلان خبر گنج شايگان آورد

ز بهر سائل و زاير خجسته خامه تو
گره گشاي در گنج شايگان باشد

ویس و رامین

ز بس زيور چو گنج شايگان بود
ز بس اختر چو چرخ آسمان بود

دیوان فرخی سیستانی

هربخششي که او بدهد چون نگه کني
گنجي بود بزرگتر از گنج شايگان

دیوان قاآنی

ز فيض جود تو هر قطره فرومايه
ز پايه مايه صد گنج شايگان دارد

ابرکي بخشد به سايل نقد گنج شايگان
ابرکي بارد به جاي قطره در شاهوار

به طرف عارض هريک دو زلف غاليه سا
دو اژدها به سر گنج شايگان بينم

دیوان مسعود سعد سلمان

نه کوه بيستون را با زخم تو توان
نه گنج شايگان را با بذل تو يسار

تا حمله برد جود تو بر گنج شايگان
با کس نياز نيز نپيوست کارزار

نخواست ماندن اگر گنج شايگان بودي
بماند اين سخن جانفزاي تا محشر

موجود شد ز کوشش تو در شاهوار
معلوم شد ز بخشش تو گنج شايگان

گريد همي نياز جهان بر عطاي تو
خندد همي عطاي تو بر گنج شايگان

به عطاها بسي تهي کردي
شايگان گنج ها يکان و دوکان

مهرگان آمد به خدمت شهريارا نزد تو
در ميان بوستان بگشاد گنج شايگان

زمين چه گفت به يک بخششم تهي کردي
اگر سراسر پر گنج شايگان شدمي

دیوان شمس

اين لوت را اگر جان بدهيم رايگانست
خود چيست جان صوفي اين گنج شايگان را

دیوان عرفی شیرازی

اميد ابر اثر نقش پاي احسانت
دو گام زد بسر گنج شايگان آمد

بصحن باغ زگنجينه امانت او
بدوش ديده کشد گنج شايگان نرگس

برآستان تو صد گنج شايگان ريزد
چو آستينت اگر نامه ام بر افشاني