اشتر نامه عطار

هست اين ره پر ز درد و پر ز رنج
رنج بگذاري در آيي سوي گنج

گنج حق تو از کجا آورده
در مجو اکنون چو در گم کرده

نام گنج از خويشتن ديگر مجوي
چون نکونيست اين سخن ديگر مگوي

مر ترا از کار رنج آيد پديد
از کجا آنگاه گنج آيد پديد

مر مرا صد گنج زر حاصل شدست
جان من زين گفت و گو واصل شدست

گنج معني بي شمارست از عدد
ليک کمتر باشدم دراز عدد

شه ترا گنجي بداد از گنج خويش
گم بکردي گرچه بردي رنج خويش

گنج معني ميدهي بر باد تو
مي پزي سوداي همچون باد تو

هست اسرار نهاني همچو گنج
زانکه مخفي ماند بر دم سعي و رنج

خسرو نامه عطار

درآمد شافعي آن گنج عالي
چو ديد الحق بر او افشاند حالي

بسي بهتر بود در کنج خانه
عيال نيک از گنج و خزانه

زري کاسان بدست آري تو بي رنج
زدست آسان رود گرهست صد گنج

کسي گنجي بدست آورده بي رنج
چگونه دست نگشايد بدان گنج

دريغا کان چنان گنجي نهان گشت
وزو چون گنج جانم خواکوان گشت

اگر گنجي نبخشي بر سپاهت
سپه بي گنج کي دارد نگاهي

بدينسان تحفه يي از گنج گوهر
روان کن باسواران سوي قيصر

چو قيصر گنج نپذيرد ز هرمز
خراج تو نخواهد نيز هرگز

چو کوهي سيم در گنج حصاري
شدند آن ماهرويان در عماري

مرا گنجي روان از چشم از انست
که در چشم من آن گنج روانست

بآخر جمله ره را ساز کردند
در گنج کهن را باز کردند

بدل ميگفت کاي دل، مرد درويش
چرا آخر نخواهد گنج در پيش

نه چندان گنج يابد از خزانه
که بتواند شمرد آنرا زمانه

هوا را آب خضر از سر در آمد
زمين را گنج قارون با سرآمد

مر او را نام گنج با شگونه
که موي سر نبودش هيچگونه

تويي گنج و جهان پر گوهر از تست
سپهري و فلک پر اختر از تست