4899 مورد در 0.00 ثانیه یافت شد.
کلیله و دمنه
دیوان سعدی
گنج و مار و گل و خار و غم و شادي به همند
گلستان سعدی
دیوان صائب
که مه در زير ابر و گنج در ويرانه مي بايد
ما ز گنج سيم و زر با روي چون زر قانعيم
به پيچ و تاب از گنج گهر چون مار خرسندم
دیوان عطار
خود بود که خود بر سر بازار برآمد، بر خود نگران شد
که گنج جان نمي بينم طلسم تن نمي دانم
تذکرة الاولیا عطار
دیوان فروغی بسطامی
کز جبين اوست هر چه منجلي، آفتاب تابنده مي کند
دیوان قاآنی
نه ساز بود و نه سامان نه سيم بود و نه زر
ز زر و سيم و مراع و مواش و خيل و حشر
کو از تو پرسد گر کسي بشمار گنج و کان و يم
آن باره و اين باره و آن افسر و اين گاه
چه موجب شد که او را خازن گنج روان کردي
جود شه فرموده يا خود خلق يغما مي کنند
دیوان شمس
تو مرا گنج رواني چه کنم سود و زيان را
تو مرا نيز از او پرس که گويد چه کسستم
چه کنم سيم و درم را چو در اين گنج فتادم
هم اين سري هم آن سري هم گنج و استظهار من
گنج و گهر ستان از او از پي فرض و نافله
دیوان ناصر خسرو
جود تو هنگام سحر هم بر خضر هم بر شجر
دیوان وحشی بافقی
گنج را ماني که جا در کنج ويران کرده اي