دیوان شمس

مي فروشد او به جاني بوسه اي
رو بخر کان رايگان است رايگان

در عشق اگر اميني اي بس بتان چيني
هم رايگان ببيني هم رايگان بيابي

دیوان ناصر خسرو

يکي رايگان حجتي گفت، بشنو
ز حجت مراين حجت رايگان را

اين را نستانم به رايگان من
زيرا که جهان رايگان گران است

دیوان انوری

گفتم آخر شايگان خوش به از وجدان بد
في المثل چون حادثاتي از وراي حادثات

جوهر الذات عطار

سکون کرد و ز ذات کل عيان شد
پس آنگه لايق هر شايگان شد

ویس و رامین

کجا رامين که با تو مهربان گشت
به چشمت خاک راه شايگان گشت

به مرو شايگان مژده درافتاد
که آمد شاه موبد با دل شاد

به يک هفته به مرو شايگان شد
ز غم خسته دل و خسته روان شد

عماري دار چون باد روان شد
به سه هفته به مرو شايگان شد

چنان تير که بودش راه پرتاب
ز مرو شايگان تا مرز گوراب

سزد گر سنگدل خوانمت و دشمن
که راه شايگان بخشايي از من

دیوان فرخی سیستانی

ز بس توده زر که در کاخ او
بهر کنج گنجي بود شايگان

دیوان عرفی شیرازی

بکام قافيه سنجان ز لذت سخنم
سزد که قافيه شايگان شود شيرين

دیوان امیر خسرو

افسوس که شاديي نديدم
وين عمر عزيز رايگان شد

دیوان اوحدی مراغی

من آن خاکسارم، که گر برگذاري
بيفتم، کسم رايگان برنگيرد

بر سر کوي سبکباران عشق
از گراني رايگان افتاده اي

دیوان انوری

انوري گر حريف نرد اين است
ندبت رايگان بخواهد برد

بخرش پيش از آنکه بشناسيش
وانگهت رايگان گران باشد

آب دندان حريفي آوردي
کوش تا رايگان تواني جست

شاهنامه فردوسی

شب تيره از دست پرمايگان
بشد نامداران چنين رايگان

به نام بزرگان و آزادگان
کزيشان جهان يافتي رايگان

که گوري فروشد به بازارگان
بديشان دهند اين همه رايگان

بخفتند ترکان و پر مايگان
جهان شد جهانجويي را رايگان

نه اين باشد آيين پرمايگان
همي تن بکشتن دهي رايگان