شاهنامه فردوسی

سپردم ترا تاج و پرده سراي
همان گنج آگنده و تخت و جاي

ندانست کس گنج او را شمار
ز ياقوت و ز تاج گوهرنگار

سپاه و در گنج من پيش تست
مرا سودمندي کم و بيش تست

به گنج اندرون آنچ بد نامدار
گزيده ز زربفت چيني هزار

نخواهم که باشد مرا بوم و گنج
زمان و زمين از تو دارم سپنج

مرا گنج و خوبي همه زان تست
به هر جاي رنج تو بينم نخست

که هر چند گرد آورم خواسته
هم از گنج و هم تاج آراسته

چه بندي دل اندر سراي سپنج
چه يازي به رنج و چه نازي به گنج

صد اشتر ز گنج و درم بار کرد
چهل را همه بار دينار کرد

چو کاخ فرنگيس ديدم ز دور
چو گنج گهر بد به ميدان سور

همش پادشاهيست و هم تاج و گاه
همش گنج و هم دانش و هم سپاه

بدو گفت برخوردي از رنج خويش
همه سال شادان دل از گنج خويش

سپردم بدو کشور و گنج خويش
نکرديم ياد از غم و رنج خويش

پس از نيکويها و هرگونه رنج
فدي کردن کشور و تاج و گنج

نبيني تو زو جز همه درد و رنج
پراگندن دوده و نام و گنج

نه از دشمني آمدستم به رنج
نه از چاره دورم به مردي و گنج

چو گستاخ شد دست با گنج او
بپيچيد همانا تن از رنج او

ز اسپ و پرستنده و بيش و کم
بده هرچ بايد ز گنج و درم

دران مرز شاه سپيجاب بود
که با لشکر و گنج و با آب بود

همان گنج دينار و در و گهر
همان افسر و طوق زرين کمر

از ايران و توران دو بهر آن تست
همان گوهر و گنج و شهر آن تست

از ايوان همه گنج او بازجست
بگفتند با او يکايک درست

در گنج دينار و پرمايه تاج
همان گوهر و ديبه و تخت عاج

يکايک ز هر سو به چنگ آمدش
بسي گوهر از گنج گنگ آمدش

ز گستردنيها و از بيش و کم
ز پوشيدنيها و گنج و درم