شاهنامه فردوسی

بدين گنج بادآور آباد کن
درم خوار کن مرگ را ياد کن

دگر گنج کش خواندندي عروس
که آگند کاوس در شهر طوس

سليح تنش هرچ در گنج بود
که او را بدان خواسته رنج بود

سپردند يکسر بگيو دلير
بدانگه که خسرو شد از گنج سير

کنون شاه سير آمد از تاج و گنج
همي بگذرد زين سراي سپنج

سپردم بتو شاهي و تاج و گنج
ازان پس که ديدم بسي درد و رنج

مرا با شما گنج بخشيده نيست
تن و دوده و پادشاهي يکيست

نماند به کس روز سختي نه رنج
نه آساني و شادماني نه گنج

بدو گفت با او برو همچنين
نيابي ز من گنج و تاج و نگين

غريبي همي برگزيني که گنج
نيابي و با او بماني به رنج

بها داد ياقوت را شش هزار
ز دينار و گنج از در شهريار

يکي رومئي بود ميرين به نام
سرافراز و به اراي و با گنج و کام

فرستاد نزديک قيصر پيام
که من سرفرازم به گنج و به نام

بسي هديه بگزيد با آن ز گنج
ز ياقوت و گوهر همه پنج پنج

ز ميرين به هر گوهري بگذرم
به تيغ و به گنج درم برترم

اگر کم کني اژدها را ز روم
سپارم ترا دختر و گنج و بوم

که اهرن که دارد ز قيصر نژاد
جهانجوي با گنج و با تخت و داد

هم از تخمه قيصرانست نيز
همش فر و نام و همش گنج و چيز

به روم از بزرگان دو مهتر بدند
که با تاج و با گنج و افسر بدند

اگر ساو و باژست و گنج گران
گروگان ازان مرز چندي سران

اگر هديه خواهي ورا گنج هست
مساي از پي چيز با رنج دست

به لهراسپ گويم که نيم جهان
تو داري به آرام و گنج مهان

فرستاد نزديک تو تاج و گنج
سزد گر نداري کنون دل به رنج

به سوي کتايون فرستاد گنج
يکي افسر و سرخ ياقوت پنج

از امروز تا سال هشتاد و پنج
بکاهدش رنج و نکاهدش گنج