دیوان بیدل دهلوی

شراري چند سامان کن اگر در خود زدي آتش
نمي تابد بکام بينوايان رايگان انجم

دیوان پروین اعتصامی

رواني که ايزد ترا رايگان داد
بگيرد يکي روز هم رايگاني

آنکه داد اين دوک، ما را رايگان
پنبه خواهد داد بهر ريسمان

وديعه ايست سعادت، که رايگان بخشند
درين معامله، ارزاني و گراني نيست

بهاي هر نم ازين يم، هزار خون دل است
نخورده باده کسي، رايگان ازين ساغر

متاعي که من رايگان دادم از کف
تو گر ميتواني، مده رايگاني

شاهنامه فردوسی

کجا گيو و گودرز کشوادگان
که سر داد بايد همي رايگان

دريغ آن سوار گرانمايه نيز
که افگنده شد رايگان بر نه چيز

نجست از کسي باژ و ساو و خراج
همي رايگان داشت آن گاه و تاج

نداد آن سر پر بها رايگان
همي تاخت تا آذر ابادگان

دیوان خاقانی

بوديم گوهري به تو افتاده رايگان
نشناختي تو قيمت ما از سر جفا

عاشق آن است کو به ترک مراد
هرچه هستي است رايگان بخشد

پاي خاکي کن در آکز چشم خونين هر نفس
گوهر اندر خاک پايت رايگان خواهم فشاند

صبح بي منت از براي دلم
نافه ها داشت رايگان بگشاد

خاقاني را هزار گنج است
يک يک به تو رايگان فرستيم

خاک در تو هر آنکه بوسيد
جز گوهر رايگان نديده است

گاهي کبودپوش چو خاک است و همچو خاک
گنجور رايگان و لگذ خسته عوام

اول بيار شير بهاي عروس فقر
وانگه ببر قباله اقبال رايگان

چند چون هدهد تهدد بيني از رنج و عذاب
تو براي رهنماي ملک پيک رايگان

قمري درويش حال بود ز غم خشک مغز
نسرين کان ديد کرد لخلخه رايگان

اين همه گفتم به رايگان نه بر آن طمع
کافسر زر يابم از عطاي صفاهان

تا به ديگ مغز خود خود را مزورها پزند
ار سرشک نو زرشک رايگان انگيخته

در موکبت براي خبر چون کبوتران
شام و سحر دو نامه بر رايگان شده

مرا چشم درد است و گشنيز نيست
تو را توتيا رايگان مي دهد

در جهان کس نيست اندوه جهان کس مخور
کوس عزلت زن دوال رايگان کس مخور