شماره ١١: دل و دیده ئی که دارم همه لذت نظاره
دل و دیده ئی که دارم همه لذت نظاره
چه گنه اگر تراشم صنمی ز سنگ خاره
تو بجلوه در نقابی که نگاه بر نتابی
مه من اگر ننالم تو بگود گر چه چاره
چه شود اگر خرامی بسرای کاروانی
که متاع ناروانش دلکی است پاره پاره
غزلی زدم که شاید بنوا قرارم آید
تپ شعله کم نگردد ز گسستن شراره
دل زنده ئی که دادی به حجاب در نسازد
نگهی بده که بیند شرری بسنگ خاره
همه پاره ی دلم را ز سرور او نصیبی
غم خود چسان نهادی بدل هزار پاره؟
نکشد سفینه ی کس به یمی بلند موجی
خطری که عشق بیند بسلامت کناره
بشکوه بی نیازی ز خدایگان گذشتم
صفت مه تمامی که گذشت بر ستاره