قسمت اول
- شماره ١: می شود پرده ی چشمم پر کاهی گاهی
- دعا
- شماره ٣: عشق شورانگیز را هر جا ده در کوی تو بود
- شماره ٤: غزل سرای و نواهای رفته باز آور
- شماره ٥: ای که ز من فزوده ئی گر می آه و ناله را
- شماره ٦: از مشت غبار ما صد ناله برانگیزی
- شماره ٧: من اگر چه تیره خاکم دلکیست برک و سازم
- شماره ٨: بصدای دردمندی بنوای دلپذیری
- شماره ٩: بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را
- شماره ١٠: نوای من از آن پر سوز و بیباک و غم انگیزست
- شماره ١١: دل و دیده ئی که دارم همه لذت نظاره
- شماره ١٢: گر چه شاهین خرد بر سر پروازی هست
- شماره ١٣: این جهان چیست صنم خانه ی پندار من است
- شماره ١٤: فصل بهار این چنین بانگ هزار این چنین
- شماره ١٥: برون کشید ز پیچاک هست و بود مرا
- شماره ١٦: خیز و به خاک تشنه ئی باده ی زندگی فشان
- شماره ١٧: تو باین گمان که شاید سر آستانه دارم
- شماره ١٨: نظر به راه نشینان سواره می گذرد
- شماره ١٩: بر عقل فلک پیما ترکانه شبیخون به
- آرزو
- شماره ٢١: عقل هم عشق است و از ذوق نگه بیگانه نیست
- شماره ٢٢: سوز و گداز زندگی لذت جستجوی تو
- شماره ٢٣: درین محفل که کار او گذشت از باده و ساقی
- شماره ٢٤: ساقیا بر جگرم شعله ی نمناک انداز
- شماره ٢٥: از آن آبی که در من لاله کارد ساتگینی ده
- شماره ٢٦: ز هر نقشی که دل از دیده گیرد پاک می آیم
- شماره ٢٧: دل بی قید من با نور ایمان کافری کرده
- شماره ٢٨: ز شاعر ناله ی مستانه در محشر چه میخواهی
- شماره ٢٩: نه در اندیشه ی من کارزار کفر و ایمانی
- شماره ٣٠: مرغ خوش لهجه شاهین شکاری از تست
- شماره ٣١: خوشتر ز هزار پارسائی
- شماره ٣٢: بر جهان دل من تاختنش را نگرید
- شماره ٣٣: مرا براه طلب بار در گل است هنوز
- شماره ٣٤: زمستان را سر آمد روزگاران
- شماره ٣٥: هوای خانه و منزل ندارم
- شماره ٣٦: از چشم ساقی مست شرابم
- شماره ٣٧: شب من سحر نمودی که به طلعت آفتابی
- شماره ٣٨: درین میخانه ای ساقی ندارم محرمی دیگر
- شماره ٣٩: بجهان دردمندان تو بگو چکار داری؟
- شماره ٤٠: اگر نظاره از خود رفتگی آرد حجاب اولی
- شماره ٤١: نور تو وانمود سپید و سیاه را
- شماره ٤٢: بده آن دل که مستی های او از باده ی خویش است
- شماره ٤٣: کف خاک برگ و سازم به رهی فشانم او را
- شماره ٤٤: این دل که مرا دادی لبریز یقین بادا
- شماره ٤٥: رمز عشق تو به ارباب هوس نتوان گفت
- شماره ٤٦: یاد ایامی، که خوردم باده ها با چنگ و نی
- شماره ٤٧: انجم به گریبان ریخت این دیده ی تر ما را
- شماره ٤٨: خاور که آسمان به کمند خیال اوست
- شماره ٤٩: فرصت کشمکش مده این دل بی قرار را
- شماره ٥٠: جانم درآویخت با روزگاران
- شماره ٥١: به تسلئی که دادی نگذاشت کار خود را
- شماره ٥٢: بحرفی میتوان گفتن تمنای جهانی را
- شماره ٥٣: چند بروی خود کشی پرده ی صبح و شام را
- شماره ٥٤: نفس شمار به پیچاک روزگار خودیم
- شماره ٥٥: به فغان نه لب گشودم که فغان اثر ندارد
- شماره ٥٦: ما که افتنده تر از پرتو ماه آمده ایم
- شماره ٥٧: ای خدای مهر و مه خاک پریشانی نگر