شماره ١٧: تو باین گمان که شاید سر آستانه دارم
تو باین گمان که شاید سر آستانه دارم
بطواف خانه کاری بخدای خانه دارم
شرر پریده رنگم مگذر ز جلوه ی من
که بتاب یک دو آنی تب جاودانه دارم
نکنم دگر نگاهی به رهی که طی نمودم
بسراغ صبح فردا روش زمانه دارم
یم عشق کشتی من یم عشق ساحل من
نه غم سفینه دارم نه سر کرانه دارم
شرری فشان ولیکن شرری که وا نسوزد
که هنوز نو نیازم غم آشیانه دارم
بامید این که روزی بشکار خواهی آمد
ز کمند شهریاران رم آهوانه دارم
تو اگر کرم نمائی به معاشران به بخشم
دو سه جام دلفروزی ز می شبانه دارم