نفس شمار به پیچاک روزگار خودیم
مثال بحر خروشیم و در کنار خودیم
اگر چه سطوت دریا امان بکس ندهد
بخلوت صدف او نگاهدار خودیم
ز جوهری که نهان است در طبیعت ما
مپرس صیرفیان را که ما عیار خودیم
نه از خرابه ی ما کس خراج میخواهد
فقیر راه نشینیم و شهریار خودیم
درون سینه ی ما دیگری؟ چه بوالعجبی
کرا خبر که توئی یا که ما دوچار خودیم
گشای پرده ز تقدیر آدم خاکی
که ما به رهگذر تو در انتظار خودیم