شماره ١٦: فرشته گر چه برون از طلسم افلاک است
فرشته گر چه برون از طلسم افلاک است
نگاه او بتماشای این کف خاک است
گمان مبر که بیک شیوه عشق می بازند
قبا بدوش گل و لاله بی جنون چاک است
حدیث شوق ادا می توان بخلوت دوست
بناله ئی که ز آلایش نفس پاک است
توان گرفت ز چشم ستاره مردم را
خرد بدست تو شاهین تند و چالاک است
گشای چهره که آنکس که لن ترانی گفت
هنوز منتظر جلوه ی کف خاک است
درین چمن که سرود است و این نواز کجاست؟
که غنچه سر بگریبان و گل عرقناک است