قسمت دوم
- شماره ١: دو عالم را توان دیدن بمینائی که من دارم
- شماره ٢
- شماره ٣: درون لاله گذر چون صبا توانی کرد
- شماره ٤: اگر به بحر محبت کرانه می خواهی
- شماره ٥: زمانه قاصد طیار آن دلارام است
- شماره ٦: دگر ز ساده دلیهای یار نتوان گفت
- شماره ٧
- شماره ٨: غلام زنده دلانم که عاشق سره اند
- شماره ٩: لاله ی این چمن آلوده ی رنگ است هنوز
- شماره ١٠: تکیه بر حجت و اعجاز بیان نیز کنند
- شماره ١١: چو موج مست خودی باش و سر بطوفان کش
- شماره ١٢: خضر وقت از خلوت دشت حجاز آید برون
- شماره ١٣: ز سلطان کنم آرزوی نگاهی
- شماره ١٤: با نشئه درویشی در ساز و دمادم زن
- شماره ١٥: هوس هنوز تماشاگر جهانداری است
- شماره ١٦: فرشته گر چه برون از طلسم افلاک است
- شماره ١٧: عرب که باز دهد محفل شبانه کجاست؟
- دگر آموز
- از خواب گران خیز
- شماره ٢٠: جهان ما همه خاک است و پی سپر گردد
- شماره ٢١: باز بر رفته و آینده نظر باید کرد
- شماره ٢٢: خیال من به تماشای آسمان بود است
- شماره ٢٣: از نوا بر قیامت رفت و کس آگاه نیست
- شماره ٢٤: شراب میکده ی من نه یادگار جم است
- شماره ٢٥: لاله ی صحرایم از طرف خیابانم برید
- شماره ٢٦: سخن تازه زدم کس به سخن وا نرسید
- شماره ٢٧: عاشق آن نیست که لب گرم فغانی دارد
- شماره ٢٨: درین چمن دل مرغان زمان زمان دگر است
- شماره ٢٩: ما از خدای گم شده ایم او بجستجوست
- خواجه و مزدور
- شماره ٣١: گر چه می دانم که روزی بی نقاب آید برون
- شماره ٣٢: گشاده روز خوش و ناخوش زمانه گذر
- شماره ٣٣: زندگی در صدف خویش گهر ساختن است
- شماره ٣٤: برون زین گنبند در بسته پیدا کرده ام راهی
- شماره ٣٥: گنهکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم
- شماره ٣٦: جهان کورست و از آئینه دل غافل افتاده است
- شماره ٣٧: نه یابی در جهان یاری که داند دلنوازی را
- شماره ٣٨: علمی که تو آموزی مشتاق نگاهی نیست
- شماره ٣٩: چو خورشید سحر پیدا نگاهی می توان کردن
- شماره ٤٠: کشیدی باده ها در صحبت بیگانه پی در پی
- شماره ٤١
- شماره ٤٢: بیا که خاوریان نقش تازه ئی بستند
- شماره ٤٣: عشق را نازم که بودش را غم نابود نی
- شماره ٤٤: بر دل بی تاب من ساقی می نابی زند
- شماره ٤٥: فروغ خاکیان از نوریان افزون شود روزی
- شماره ٤٦: ز رسم و راه شریعت نکرده ام تحقیق
- شماره ٤٧: از همه کس کناره گیر صحبت آشنا طلب
- شماره ٤٨: بینی جهان را خود را نه بینی
- شماره ٤٩: من هیچ نمی ترسم از حادثه ی شب ها
- شماره ٥٠: تو کیستی ز کجائی که آسمان کبود
- شماره ٥١: بیا شوق که درد آشناست خاک آنجا
- شماره ٥٢: می دیرینه و معشوق جوان چیزی نیست
- شماره ٥٣: قلندران که به تسخیر آب و گل کوشند
- شماره ٥٤: دو دسته تیغم و گردون برهنه ساخت مرا
- شماره ٥٥: مثل شرر ذره را تن به تپیدن دهم
- شماره ٥٦: خودی را مردم آمیزی دلیل نارسائی ها
- شماره ٥٧: چون چراغ لاله سوزم در خیابان شما
- شماره ٥٨: دم مرا صفت باد فرودین کردند
- شماره ٥٩: گذر از آنکه ندیدست و جز خبر ندهد
- شماره ٦٠
- شماره ٦١: ترا نادان امید غم گساریها ز افرنگ است
- شماره ٦٢: بگذر از خاور و افسونی افرنگ مشو
- شماره ٦٣: جهان رنگ و بو پیدا تو می گوئی که راز است این
- شماره ٦٤
- شماره ٦٥
- شماره ٦٦: این هم جهانی آن هم جهانی
- شماره ٦٧: بهار آمد نگه می غلطد اندر آتش لاله
- شماره ٦٨: صورت گری که پیکر روز و شب آفرید
- شماره ٦٩: باز این عالم دیرینه جوان می بایست
- شماره ٧٠: لاله ی این گلستان داغ تمنائی نداشت
- شماره ٧١: هنگامه را که بست درین دیر دیر پای؟
- شماره ٧٢: ای لاله ای چراغ کهستان و باغ و راغ
- شماره ٧٣: من بنده ی آزادم عشق است امام من
- شماره ٧٤
- شماره ٧٥: خود را کنم سجودی دیر و حرم نمانده